Читать «БАГАМ НОЧЫ РОЎНЫЯ» онлайн - страница 83

Сергей Песецкий

Раптам мне зрабілася так весела, што я пачала сьпяваць. Пасьля Павін пасадзіў мяне на калені і зноў пачаў цалаваць. І я яго цалавала. Пазьней пачаў разьдзяваць мяне. Я не дазваляла. Але ён сказаў, што парве на мне ўсё. Я вельмі спалохалася. Гэта ж мая адзіная добрая сукенка. І ён мяне цалкам разьдзеў.

Пасьля ён рабіў са мной, што хацеў, хоць я яго папярэджвала, што не хачу дзяцей. І зусім ня быў ласкавы. Я супраціўлялася, сказала, што буду крычаць, а ён адказаў: «Толькі пікні, так табе наб’ю морду!» Ох, як жа гэта брыдка! Ці ж я магла падумаць, што ён так са мной абыдзецца.

Ліпень, 21-га году

Ужо няма выйсьця. Павін робіць са мной, што хоча. Пагражае, што калі я ня буду яго слухаць, то ён раскажа ўсё бацькам. Аднаго разу я яго спытала: калі мы пажэнімся? А ён расьсьмяяўся і адказаў: «Навошта? Нам жа і так добра. Зрэшты, ты мне не падабаешся аж настолькі, каб я сябе зьвязаў. Ты павінна зразумець, што я не магу жаніцца з кожнай дзяўчынкай, якой зрабіў прыемнасьць. Што б гэта было? Давялося б гарэм завесьці! Зрэшты, ты ўжо пачынаеш мяне нудзіць».

Як жа гэта прыкра! А можа, ён толькі жартуе. Аднойчы я набралася сьмеласьці і спытала: што ён зробіць, калі я зацяжару? Ён сказаў: «А я тут пры чым? Зрэшты, цяпер не такія часы, каб галаву сабе гэтым забіваць. Цяпер дзецьмі апякуецца дзяржава. Не турбуйся пра гэта. Можаш хоць па дванаццаць за раз нараджаць».

Жнівень, 21-га году

Здарылася жахлівая рэч! Павін, як звычайна, завёў мяне да сябе. Зноў загадаў піць самагон, а калі я напілася, разьдзеў мяне і схаваў усе мае рэчы ў другім пакоі. Пасьля вярнуўся адтуль зь яшчэ двума мужчынамі. Я плакала ад сораму і роспачы, але нічога не дапамагло. Яны рабілі са мной, што хацелі, пасьля я ледзь здолела вярнуцца дадому. Мама зьвярнула ўвагу на тое, што я вельмі кепска выглядаю. Я сказала, што хворая і што мне баліць галава.

Ня ведаю, што рабіць. Цяпер я бачу, што ён ня толькі мяне не кахае, але нават не паважае. Можа, тая гарэлка, якую мы пілі, была платай за мяне. Я гіджуся самой сябе.

Я вырашыла, што калі зацяжару, то атручуся. Іншага выйсьця няма. На спатканьне з Павіным пазаўчора і ўчора не пайшла. Хай будзе, што будзе. Гэта такі нягоднік, што ад яго ўсяго можна чакаць.

Апоўдні ўбачыла, што Павін ходзіць пад вокнамі нашай кватэры і насьвіствае. Спачатку я вельмі спалохалася. Пазьней вырашыла пагаварыць зь ім і ўсё сказаць. Выйшла з дому. На рагу вуліцы ён падышоў да мяне. Спытаўся груба, ці ён павінен гадзінамі мяне чакаць. Тады я сказала, што ён нягоднік, што я яго ненавіджу і ніколі да яго не прыйду. А калі будзе мне дакучаць, то атручуся і напішу падрабязна, што ён са мной рабіў і што ён мяне да гэтага давёў. Я выйшла з раўнавагі і пачала крычаць: «Ты падлец, ты нягоднік, а не афіцэр! Прайдзісьвет ты!» Каля нас пачалі спыняцца людзі. Павін зьбялеў. Пачаў мяне супакойваць: «Лізка, не нэрвуйся, я табе ўсё патлумачу». Тады я плюнула яму ў твар і сказала: «Ты мне ўжо ўсё патлумачыў!» І пабегла па вуліцы, сама ня ведаю куды. Вярнулася я дадому позна, але была ўжо цалкам спакойная. Усё адно, што будзе. Лепей ня жыць, чым цярпець такія зьдзекі!