Читать «БАГАМ НОЧЫ РОЎНЫЯ» онлайн - страница 67

— Што Антон парабляе? — спытаў Раман.

— Тое, што і заўсёды.

— П’е?

— Натуральна.

Яны замоўклі. Праз пэўны час Раман сказаў:

— І мне хочацца выпіць. Такое брыдкае надвор’е.

— Дам табе выпіць.

Харэўскі, не запальваючы лямпы, дастаў з шафы пляшку гарэлкі, наліў поўную шклянку і паставіў на стол.

— Даць закусіць?

— Ня трэба. Пад папяросу. Можа, і ты вып’еш?

— Не.

— Чаму?

— Не люблю гарэлкі. Ня бачу ў гэтым прыемнасьці. Грубае самаачмурэньне.

— А я не разумею, што добрага ты знаходзіш у какаіне.

— Бо ты яго не ўжываў.

— Паспрабую калі-небудзь.

Зноў замоўклі. Пасьля доўгай паўзы Харэўскі сказаў:

— Хочаш схадзіць да варажбіткі?

— Да варажбіткі?!

— Так.

— Я ў гэтыя фокусы ня веру.

— То хадзем для забавы. Дождж сьціхае. Гэта блізка. А можа, пасьля і паверыш. Гэта незвычайная варажбітка.

— Добра, хадзем, — згадзіўся Раман.

Сябры апранулі доўгія вайсковыя шынялі і выйшлі на вуліцу. Аднак дождж быў яшчэ спорны, таму крочылі вельмі хутка. Каля Лагойскага тракту яны збочылі ў вузкі завулак.

Харэўскі моцна пастукаў у шыбу дамка ў глыбіні падворку. Доўгі час панавала маўчаньне, пасьля знутры пачуўся голас старой:

— Чаго трэба?

— Мы да Соні. Яна дома?

— Дома. Пачакайце, калі ласка.

Харэўскі зьвярнуўся да Рамана:

— Яна не прафэсійная варажбітка, але кажа вельмі дзіўныя рэчы. Пытайся ў яе, пра што хочаш: пра знаёмых, пра мінулае. А калі заўважыш, што яна блытаецца ў адказах, скончы. Гэта яе вычэрпвае.

Мы ўвайшлі ў маленькую кухню. На стале ля акна гарэла «капцілка». На тапчане ляжалі сяньнік, падушка і коўдра з каляровых шматкоў розных матэрыялаў. Малая, згорбленая бабулька дрыготкай рукой паказала ім на ўслон пры сьцяне:

— Садзіцеся. Соня апранаецца. Мы ўжо спалі. Такое надвор’е.

Харэўскі даў старой буйную купюру.

— Вазьміце, маці, для сябе. Соньцы дам асобна.

Старая падзякавала:

— Ратуеш нас, сынку. Галеча. Мала хто прыходзіць варажыць. Баяцца Сонькі, бо праўду кажа. Ахвотней да цыганак ідуць. Змарнелі мы. І хлеба ўжо няма, і бульба канчаецца. А Сонька ўсё хварэе.

З-за пярэгарадкі пачуўся слабы голас:

— Можна ўвайсьці.

Харэўскі адчыніў пабеленыя вапнай дзьверы ў наступны пакой. Увайшоў туды. Раман доўга чакаў. Старая распаліла агонь на прыпечку. Пасьля паставіла на трыножак гаршчок з вадой і выйшла вон.

Урэшце Харэўскі выйшаў. Раману падалося, што ён яшчэ больш бледны, чым звычайна. На вуснах яго была якаясьці дзіўная ўсьмешка.

— Ідзі туды, — ціха сказаў ён.

Раман адчыніў дзьверы і апынуўся ў маленькім цёмным пакойчыку. Толькі ў куце сьвяціла цьмяным агеньчыкам чырвоная лямпа. Там было некалькі абразоў. Раман затрымаўся ў дзьвярах, даючы вачам прызвычаіцца да цемры.

— Бліжэй, калі ласка.

Урэшце Раман убачыў невыразную постаць жанчыны, якая сядзела за малым столікам. Каля яе стаяла крэсла.

— Садзіцеся.

Раман наблізіўся да яе. Сеў і пачаў прыглядацца да дзяўчыны, якая сядзела насупраць яго. На яе плячах быў тоўсты ваўняны шаль. Яна была вельмі худая і бледная. Валасы чорныя. Бровы вузкія, высока пастаўленыя. Выразу вачэй Раман яшчэ ня мог разгледзець. Голас дзяўчыны быў глухі, нізкі, ціхі. Яна пачала кашляць. Праз пэўны час суцішылася.