Читать «БАГАМ НОЧЫ РОЎНЫЯ» онлайн - страница 62
Сергей Песецкий
Сапраўдная мая праца кульгае. Агенты даюць «ліпу» і выдумляюць. На Наташу не наракаю. Яна працуе сьмела, ахвотна, разумна. Але яна ня можа цягнуць за вушы агентаў, а бяз гэтага праца стаіць. Мне даводзіцца самому аб’яжджаць крыніцы інфармацыі і браць усіх за горла, бо мая рэпутацыя сапраўды пад пагрозай. І ўсё празь Лізку. Што гэтая дзяўчына зь мяне зрабіла! Я сам сябе не пазнаю! І як тут запярэчыць, што каханьне ёсьць найвялікшай сілай у чалавечым жыцьці. Дзеля яго ж я зьмяніў лад жыцьця, занядбаў працу, аддаліўся ад сяброў, увесь час граю непрыемныя для мяне ролі, хлушу, ашукваю і часам нават адчуваю, што напраўду вар’яцею. Калісьці я думаў, што калі я дамагуся яе, то астыну, апрытомнею, можа, стану да яе абыякавым. Аднак бачу, што стала яшчэ горш. Цяпер я зусім бязвольны, бездапаможны. Нядаўна Кусьцін паказаў мне адну тэлеграфістку. Гэта была сапраўды надзвычай прыгожая жанчына, з цудоўнай фігурай і наагул само хараство. Кусьцін спытаў, ці згадзіўся б я пацалаваць яе ў …, каб яна аддалася мне. Я адразу і шчыра сказаў: ніколі! І падумаў: Лізу бы і так цалаваў, куды б толькі захацела. Тыдзень таму Ліза захварэла. Ня ведаю, што зь ёй здарылася. Хадзіла змарнелая, зь цёмнымі кругамі пад вачыма, з патрэсканымі вуснамі. Скура яе зрабілася жаўтаватая. Зазвычай я баюся хворых і гіджуся іх. А яе цалаваў і песьціў яшчэ больш, яна была мне яшчэ даражэйшая, чымся звычайна. Вось жа, нават хворай ня гідзіўся — насупраць. І хай мне цяпер хтось скажа, што каханьня няма, што каханьне ня ёсьць сілай. Хіба толькі нянавісьць можа перасягнуць яго сілай пачуцьця.
Прыкрая падзея. Мяне перавялі на тэлефонную станцыю. Ня ведаю, каму за гэта дзякаваць. Можа, самому сабе і сваёй «руплівасьці», бо Старкоў мог даць загад, каб мяне пазнаёмілі з усімі відамі працы. А можа, гэта зьвязана з рамонтам камутатара. Мэханік Банелін загадаў мне апрануць камбінэзон і лезьці пад камутатар. А там папросту тропікі: кабэлі як ліяны — цяжка зарыентавацца — горача, сапраўднае пекла. І тэлефаністкі працуюць. Некаторыя ў кароткіх спаднічках, відаць калені. Кусьцін прынюхваецца, як сабака. У перапынку ён сказаў мне:
— Ведаеш, што: Нюрка адмыслова зьняла трусы. Раніцай была ў трусах, а цяпер безь нічога, і ногі расстаўляе. Паглядзі.
Я зрабіў выгляд, што мяне гэта зусім не цікавіць. Нават абарваў яго, маўляў, што за сьвінства. Аднак, працуючы, нібы выпадкова аказаўся паблізу яе. Яе сьцёгны былі пухлыя, белыя, і яна сапраўды была без трусоў. У мяне пацямнела ўваччу. Але ж які я нягоднік. І яна добрая цаца.
