Читать «БАГАМ НОЧЫ РОЎНЫЯ» онлайн - страница 44

— Вы, пэўна, замежнік?

— Чаму вы так думаеце?

— Бо вы нейкі іншы.

— Я тэхнік.

— А, хімік.

— Не, тэхнік.

— Гэта ўсё адно. А знаеце гэта?

Яна пачала пець слабым, нізкім, але прыемным голасам:

А на плоце сядзіць кот, Удыхае кісларод. Вось чаму народу Не хапае кіслароду!

Скончыўшы сьпяваць, яна ўважліва паглядзела мне ў вочы.

— Вы любіце бляндынак ці брунэтак?

— І бляндынак, і брунэтак.

— Вы кепска выхаваны. Калі мужчына з бляндынкай, то трэба казаць: бляндынак.

— Вядома, бляндынкі вельмі мілыя.

— Дайце мне яшчэ папяросу.

— Калі ласка.

Я дастаў пачак. Яна доўга глядзела ў яго, нібы выбіраючы большую папяросу.

— А можа, дасьце мне яшчэ адну?

— Калі ласка. Вазьміце колькі.

— Праўда? Можна пяць? Я схаваю, бо Наташка мне не дае. Яна страшна мне дакучае. Ня думайце, калі ласка, што гэта дарма. Я вам засьпяваю за папяросы. Я б станчыла, але не магу. У мяне галава круціцца і ўваччу робіцца цёмна. Нядаўна я ўпала. Можа таму, што я ўвесь час галадую?

— Нічога ня трэба. У мяне шмат папярос.

— Праўда?! — радасна сказала яна. — Дык вы шчасьлівы і, відаць, вельмі багаты. А можа, дасьце мне яшчэ… ну, хаця б дзьве папяросы? Што? Вы, мабыць, кепска пра мяне думаеце?

Яна ўзяла яшчэ дзьве папяросы і выйшла ў дальні пакой. Відаць, схавала іх там. Вярнулася задыханая:

— Калі хочаце, я вас пацалую. Вы страшна добры. Столькі папярос! І вам не шкада?

— Не.

— Дык пацалаваць вас?

— Не… ня трэба.

— А, разумею: вы ня любіце бляндынак.

— Я гэтага не казаў.

— Вось і добра. Я вас пацалую.

— Папяросы танныя. Ня варта за іх плаціць пацалункамі.

— Вам хіба гэтага мала? Хадзем туды, — яна кіўнула галавой у бок суседняга пакою. — Пасьля вы мне дасьце яшчэ дзьве папяросы.

— Я не хачу. Калі ласка, вазьміце дзьве папяросы так.

— Цяпер разумею. У вас ёсьць дзяўчынка, і вы ня хочаце ёй здраджваць. Я вас вельмі за гэта люблю! Ніколі ня трэба здраджваць жанчыне, якая кахае. Вы ня здраджваеце?

— Не.

— Гэта вельмі добра. Вельмі. Калі Зьміцер мне здраджваў, я заўжды страшна плакала і пакутавала. Але ніколі не паказвала яму заплаканых вачэй. Ніколі. Нельга здраджваць жанчыне, бо яе сэрца памрэ. Маё памерла. А ваша дзяўчына бляндынка?

— Не… рудая.

— Ох, рудая!.. Рудая — гэта нядобра.

— Чаму?

— Бо яна ня можа кахаць аднаго. Хоча, а ня можа. А вы ўсё-ткі ані расеец, ані тэхнік.

— З чаго вы гэта зрабілі такую выснову?

— Зь нічога. Проста адчуваю.

— І хто я тады?

— Вы француз і анархіст. І вы хочаце кагосьці забіць… Можа, Леніна?

— Што за глупствы вы кажаце!

— Ага, я адгадала, бо вы злуяцеся! І вы спалохаліся. Але я нікому не скажу. Нікому. Таму што вы кахаеце сваю дзяўчыну. Вось толькі яна рудая. Але нічога. Я ведаю, што калі б я сказала, то вас забралі б у ЧК і там катавалі б, а пасьля расстралялі б. Я ведаю, як яны гэта робяць. А яна б плакала, як я. Таму не скажу… Леніна я б і сама забіла. Толькі я такая баязьліўка і вельмі хачу жыць. Вы кінеце бомбу?

— Што вам за думкі ў галаву прыходзяць?!

Яна змоўкла і доўга, уважліва глядзела мне ў вочы, нібы спрабуючы прачытаць глыбока схаваныя думкі. Пасьля сказала павольна і ціха: