Читать «БАГАМ НОЧЫ РОЎНЫЯ» онлайн - страница 37

Мяркую, яны мне паверылі. А Лізка сказала:

— А калі б я лічыла наадварот: што зь цёмнымі валасамі значна лепш, то што б вы зрабілі?

— Адразу ж купіў бы атрамант і намазаў бы ім галаву, — жартаўліва адказаў я.

Пад канец вечара стаўленьне да мяне сям’і Брагіных грунтоўна зьмянілася. А калі я разьвітваўся, Марыя Іванаўна сказала:

— Спадзяюся, што вы да нас зазірнеце пры магчымасьці.

— Канечне. Зь вялікім задавальненьнем.

Першым візытам да Брагіных я вельмі задаволены. Лізка пра мае папярэднія адведзіны нікому ані слоўцам не абмовілася. Гэта мне даспадобы. У нас ужо ёсьць супольная таямніца.

Наступны дзень быў панядзелак — дамоўлены дзень спатканьня з Антонам. Уночы я пайшоў на могілкі, схаваўся паблізу ад уваходу і стаў чакаць. На могілках было пуста. Ані закаханых парачак, ані п’яных. Я доўга марна чакаў. Каля другой гадзіны я зьбіраўся пакінуць свой схоў, бо падумаў, што Антону штосьці стала на перашкодзе і ён ня прыйдзе. У гэты момант я пачуў хуткія крокі. Згледзеў у паўзмроку мужчыну ў доўгім вайсковым шынялі, які хапатліва ішоў з боку ўваходу на могілкі. Я пазнаў па яго постаці, што гэта не Антон. Аднак незнаёмец паводзіў сябе дзіўна. Спыніўся. Паглядзеў на гадзіньнік на руцэ. Пасьля доўга аглядаўся наўкола. Выглядала, што ён штосьці ці кагосьці чакае. Я трохі занепакоіўся гэтым.

Незнаёмец пайшоў у глыб алеі. Праз пэўны час я пачуў два ціхія сьвісты. Гэта быў наш з Антонам умоўны сыгнал. Няўжо я не пазнаў сябра? Не. Гэта немагчыма. Сьвіст пачуўся далей. Тады я пайшоў у тым кірунку. Ішоў хутка, але ціха. Зьняў пісталет з засьцерагальніка і трымаў яго напагатове. Неўзабаве ўбачыў мужчыну, які ішоў перада мной. Ён зноў сьвіснуў два разы. Не адпавядаючы на сьвіст, я кашлянуў, каб зьвярнуць на сябе яго ўвагу, і хутка рушыў наперад. Падыходзячы да незнаёмца, я сказаў:

— Таварыш, вы ведаеце краскома Антона Кралевіча?

Мужчына зрабіў крок да мяне.

— Якраз ад яго іду. Я шукаў таварыша… Смоліна.

— Гэта я. Чакаю ад адзінаццатай.

— Я трохі спазьніўся. Дарога цяжкая, і былі перашкоды. Ледзьве пасьпеў да другой.

— А што з Антонам?

— Ён купіў сабе ў Вільні новыя боты. Даехаў да Аляхновічаў, а ад станцыі пайшоў пешкі да Ракава. Хацеў разнасіць боты, каб пасьля зручна было ісьці ў далёкую дарогу. Скончылася тым, што зьбіў сабе ногі. Пра тое, каб ісьці ў Менск, няма мовы. Вось жа, папрасіў мяне выканаць яго даручэньне.

— Дзе ён цяпер?

— У Паланевіча.

— Добра, тады да справы. Толькі я ня ведаю, хто вы. Калі не сакрэт?

— Я Зыгмунт Харэўскі.

— Цудоўна! — сказаў я, насамрэч задаволены, і моцна паціснуў сухую, малую руку Харэўскага.

— Ведаеце што? Я стаміўся. Хадземце да мяне. Гэта недалёка, я жыву на Сьляпянскай.