Читать «БАГАМ НОЧЫ РОЎНЫЯ» онлайн - страница 34

— Так. Чалавечы голас мае розную інтэнсіўнасьць. Кожная літара, кожнае слова ўтвараюць адрозныя хвалі. Гэтыя хвалі падаюць на мэмбрану з рознай сілай. Такім чынам, трэба сканструяваць прыймач, які — у залежнасьці ад сілы ваганьняў мембраны — будзе адпаведна націскаць клявішы, і гэтак можна будзе друкаваць на стужцы галасавую тэлеграму.

— Гэта цікава. Вельмі цікава! Ну, працуйце, а калі будзе гатова, скажыце мне. Ці вам тут зручна?

— Так, зручна.

— Вось і працуйце. А калі будзе штосьці такое… — камісар прымружыў вока, — калі ласка, паведаміце мне. Да пабачэньня.

Калі камісар выйшаў зь дзяжуркі, Раман радасна пацёр рукі. Ён сам быў зьдзіўлены, што яму адразу прыйшла ў галаву гэтая ідэя з мэмбранай. Ён думаў, што камісар вельмі наіўны, і не дапускаў, што ягоная выдумка гучала досыць рэалістычна.

Наступным днём а 10 гадзіне раніцы хтосьці пастукаў у дзьверы дзяжуркі. Раман, трохі зьдзіўлены, бо дагэтуль ніхто ня стукаў, калі хацеў увайсьці ў дзяжурку, сказаў: «Калі ласка». У дзьвярах паказаўся малады тэхнік, шатэн з прыгожым тварам і салодкімі карымі вачыма.

— Выбачайце, што перашкаджаю, — сказаў ён мяккім голасам.

— Вы мне зусім не перашкаджаеце, — адказаў Раман.

— Дазвольце прадставіцца. Я наглядчык Аляксандар Кусьцін. Завіце мяне Шура, бо мы маладыя супрацоўнікі. Што, ці ня так?

Добрае ўражаньне, якое тэхнік зрабіў на Раманаў першую хвілю, адразу разьвеялася, але Раман не падаў віду. Насупраць, ён пачаў надзвычай ветліва, з удаванай прыязнасьцю абыходзіцца з новым знаёмым.

— Садзіцеся, калі ласка. Вельмі прыемна з вамі пазнаёміцца.

— Як вы тут маецеся? — спытаў Кусьцін.

— Добра. Працую, чытаю і неяк хутка час ляціць. Зрэшты, начальнікі і калегі такія мілыя, што прыемна працаваць.

— Так. Гэта праўда, што мілыя, але ня ўсе.

— Магчыма. Я яшчэ з усімі не перазнаёміўся. Але вось, напрыклад, вы: прыйшлі да мяне, цікавіцеся маёй працай.

— Ну так… Я як калега. А як вам падабаецца наша калега Карнеўская? — Кусьцін запытальна глядзеў у твар Раману.

— Як жанчына яна мне зусім не падабаецца. Не ў маім гусьце. Зрэшты, фанабэрыстая, занадта ганарыстая.

Кусьцін зычліва ўсьміхнуўся.

— Правільна. Ведаеце: на мяне тут усе жанчыны кідаюцца. Любую, якую захачу — раз-два — вазьму. Толькі сьвісну, ужо тут. Але на яе мне пляваць. Вось такія справы! — Кусьцін захіхікаў. — Ці ня праўда?

— Натуральна.

— У нас наверсе 48 марзістак, 27 тэлефаністак, 15 юзістак, дзевяць бадыстак. Я меў усіх, каго хацеў. А якія яны ўсе дурныя, сьляпыя. Брэшаш ёй цэлы мех, а яна толькі вочы закатвае і сьліну пускае ад захапленьня. А ці вы зацемілі, як гэтае паскудзтва сьмярдзіць?

— Не разумею вас.

— Вось, напрыклад, ёсьць зьмены, у якіх працуюць амаль выключна мужчыны. Прыйдуць у залю, тытунь чуваць, трохі алькаголь. А калі жанчыны працуюць — папросту прыбіральня або разьніца. Трасца ведае што! Ажно ў носе сьвярбіць. Селядцы, тухлыя яйкі! Брыдота!

— Прызнацца, я так уважліва не прынюхваўся. У вас цудоўны нюх. Папросту фэнамэнальны!

Кусьцін міла ўсьміхнуўся. Пасьля сказаў:

— А вы з Карнеўскай гэтага не спрабавалі? Якая ёсьць, такая ёсьць, але ўсё ж ногі і так далей. А тут зручна: ціша, канапа.