Читать «БАГАМ НОЧЫ РОЎНЫЯ» онлайн - страница 174
Сергей Песецкий
Учора была дзіўная сустрэча. Мае высновы пацьвердзіліся: Вера — наша агентка.
Зранку я ішоў вуліцай 3 Траўня і заўважыў праз шыбу кавярні жанчыну, што сядзела за столікам. Калі яна павярнула галаву да акна, яе твар падаўся мне добра знаёмым. Я пайшоў далей. Але мяне мучыла гэта: адкуль я яе ведаю? Я вярнуўся і ўвайшоў у кавярню. Сеў за столік насупраць. Жанчына гартала ілюстраваны часопіс. Я пазнаў Веру.
Калі да майго століка падышла афіцыянтка, я замовіў каву і пірожныя. На гук майго голасу Вера, зьдзіўленая, узьняла галаву і зірнула мне ў вочы. Я зрабіў выгляд, што не пазнаю яе. Але праз імгненьне яна ўзьнялася зь месца і сказала ціха:
— Прабачце, я вас ведаю.
— Але я вас ня ведаю.
— Вы ня памятаеце «Парыж»?
— Я ніколі ня быў у Францыі.
Трохі разгубленая, яна глядзела на мяне. Тады я сказаў:
— Я добра памятаю і «Парыж», і Губэрнатарскі сад.
— А як вы сюды трапілі?
— А вы яшчэ не разумееце?!
Раптам яе вочы бліснулі, і на твары зьявілася ўсьмешка:
— Ох, разумею… Дык вы таксама…
Я скончыў за яе:
— Таксама агент. Мы калегі.
Вера весела расьсьмяялася. Мы селі за адзін столік.
— Ведаеце, — сказала дзяўчына, — вашыя паводзіны там былі… ну, дзіўныя. Але гэтага я не дапускала! Я баялася, што вы штось падазраяце, але што вы таксама працуеце ў нас, гэтага мне ў галаву не прыйшло!
— Вы памятаеце каньяк?
— Яшчэ як!
— А снатворны парашок?
— Адкуль вы ведаеце?
— Я здагадаўся, а апроч таго, заўважыў у люстры падазроны рух, таму памяняў шклянкі.
— Але вы выпілі з абедзьвюх.
— Не. Другую выліў у трубу самавара.
— Дык вы ня спалі?
— Не.
— І бачылі ўсё, што я рабіла?
— Так.
— Ох, як жа гэта па-дурному!
— Потым я вам падзякаваў па-польску. А вы думалі, што гэта ў сьне.
— Але ж вы прайдзісьвет.
— Вы таксама тая яшчэ прайдзісьветка!
Мы расьсьмяяліся.
— Ведаеце, што? Нас жа могуць абвінаваціць, што мы працуем разам.
— Я таксама пра гэта думаў, але мяркую, што не. Вы ж маглі перапісаць загад дзесьці ў іншым месцы, а я здабыць арыгінал пазьней. Калі што, я раскажу шэфу, як так здарылася. Ён будзе сьмяяцца.
— Дык вы не намесьнік камандзіра пагранатраду? Як міла!
— Дык вы не карэспандэнтка «Трудовой правды»? Як міла! Вы ж хацелі завербаваць мяне як свайго інфарматара.
— А вы — мяне.
— Натуральна. Вы ж, калі б вы сапраўды былі рабкорам, проста скарб!
— А так, як цяпер?
— Так яшчэ лепей.
— Але вы абышліся са мной несумленна.
— Чаму? Я даў вам перапісаць загад. Расказаў вам гісторыю, як злавіў шпіёна.
— Так. Сябе самога.
— А яшчэ што? Парасказваў вам трохі з гісторыі Польшчы. А вось я ад вас нічога не атрымаў.
— А інфармацыю пра манэўры?