Читать «БАГАМ НОЧЫ РОЎНЫЯ» онлайн - страница 140

Вера вялікімі вачыма глядзела яму ў твар.

— Дзіўна, што ты гэта гаворыш!

— Чаму?

— Ну, вораг палякаў, які ўвесь час зь імі змагаецца…

— Слухай, даражэнькая, найвялікшая цнота чалавека — справядлівасьць да іншых людзей. Навошта мне падманваць сябе? А калі мой праціўнік высакародны, то тым большы гонар для мяне зь ім змагацца.

— Як шкада, — прашаптала Вера.

— Чаго?

— Што людзям увесь час даводзіцца змагацца.

— Так. Шкада. Было б лепей, калі б яны змагаліся, здабываючы ляўры на іншай ніве. Што зробіш, усё гэта дае нам магчымасьць назапашваць досьвед і пераказваць яго наступным пакаленьням.

Яны пачалі апранацца. Вера больш прыязна глядзела на Рамана. У яе голасе зьявіліся цёплыя ноткі.

Апранаючыся, Раман выняў з кішэні ключ і паклаў яго на стол. Неўзабаве пасьля Вера выйшла ў калідор і папрасіла паставіць самавар. Потым яны пілі гарбату.

— Можа, хочаш каньяку? — спытала дзяўчына. — Вып’ем рэшту.

— Добра.

Вера выліла рэшту каньяку ў дзьве шклянкі, стараючыся, каб было роўна.

— Ну, а цяпер за што вып’ем? — спытала яна з усьмешкай.

Раман, уважліва і цёпла паглядаючы ёй у вочы, сказаў:

— Ведаеш, што: вып’ем за незвычайную рэч. Звычайныя ўжо абрыдлі. Вып’ем жа за пасьпяховае разьвіцьцё нашага супольнага ворага — Польшчы — я, намесьнік начальніка цімкавіцкага пагранатраду, таварыш Андрэй Дылія, і ты, «рабкор» «Трудовой Правды», таварыш Вера Радзінная!

Дзяўчына расьсьмяялася:

— Але ж ты вар’ят!

— Давай, па-вар’яцку!

Яны выпілі каньяк. Раман тлумачыў:

— Натуральна, я піў не за посьпехі польскіх буржуяў. Гэтых я гатовы ўласнаручна рэзаць дзень і ноч. А за разьвіцьцё польскага народу.

Калі пасьля гарбаты Вера прыбірала стол, Раман падышоў да яе партфеля, узяў фотаапарат і выняў зь яго шпульку з фотастужка. Падышоў да Веры і крануў яе за плячо.

— Табе трэба гэтая шпулька?

Дзяўчына, зьдзіўленая, глядзела на яго, а яе рука рэфлекторна апусьцілася ў кішэнь.

— Ну вядома! Я ж раблю здымкі для газэт.

— Я думаў, дасі мне яе на памяць.

— Што ж гэта за памятка? Я табе дам нешта іншае — яна ўзяла са стала вялікую «марскую» шпільку і дала яе Раману.

— Дзякуй, — сказаў Раман.

Неўзабаве яны разьвіталіся.

— Калі сустрэнемся? — спытала Вера.

— Мяркую, што больш не сустрэнемся, — сумна сказаў Раман, узіраючыся ёй у вочы. — А шкада!

— Чаму не сустрэнемся?

— Няма сэнсу.

— Ты ўвесь час неяк загадкава гаворыш!

— Бачыш, мая даражэнькая, рэч такая: мы абое працуем у адным кірунку… Так?

— ?

— Ну, для дабра пралетарыяту… Праўда?

— Натуральна.

— І ў нас няма шмат часу на асабістыя справы. Таму дзякуй табе вялікі за прыемна праведзены час, за добры каньяк, ад якога так выдатна сьпіцца, ну і за інфармацыю пра манэўры ў цягніку.

— Пра манэўры?!

— Так. Бо мяне ўсё цікавіць, але не на ўсё маю час. Зычу табе посьпеху ва ўсіх справах, вялікіх, дробных і найдрабнейшых.