З чаго пачынаецца Жодзіна? З чаго пачынаецца Жодзіна?Дальбог, не з машыны “БелАЗ”!..Я сёння святкую народзіны:Як што, запрашаю і вас!Пад месяцам, сонцам і зоркаміБалюе з суседам сусед.Як сцвердзіў паэт, i паморкаміЁсць час для сяброўскіх бясед!Як не, адмаўляйся без сораму –Шмат ежы на Белай Русі!Пад месяцам, сонцам і зораміЎсяго ўсё адно не з’ясі!Шчэ больш на зямлі – мама родная! –Харошых ды розных кабет;Ды не пакахае ніводная,Хоць руш у манахi ў Тыбет!Сігаеш за пекнымі паннамі,Ды марным стаецца твой сіг.І ўсё ж не памрэм занядбанымі,Бо Жодзіна дбае пра ўсіх!Сардэчнымі словамі, поўхаю,Прутом, бізуном, рамянёмГадуе, кунежыць, выхоўвае.І большай ні ўночы, ні днёмНас песціць не знойдзем аматаркі.А як адыходзім да сну,Вачыма ласкавае мацеркіГлядзіць у калыску й труну.Пільнуе ды сочыць паводзіны,То хваліць, то ставіць у кут…З чаго пачынаецца Жодзіна?Яно пачынаецца тут…За мрой экзатычныя спецыі,За праўду ў айчынным віне,За Grande Canale ў Венецыі,Які не гайдае мяне;За госця, няйначай татарына,Нязванага сябра твайго;За Катадру Нашай Спадарыні,Якая смяецца з Гюго;За сверб разумовага голаду,Што я спаталяў задармаАгнямі вялікага гораду,Якому наймення няма, –Чым стане мне змогі, аддзячу яНайлепшай у свеце зямлі –За першыя крокі дзіцячыя,За першыя слёзы, каліБацькамі бяз жалю-без літасціБыў гнаны ў дзіцячы садок…Што будзе пасля – акалічнасці,Галоўнае – першы радок!Пачатак, прывабныя ўводзіныЖую саладзенькім дражэ:З чаго пачынаецца Жодзіна?З разгалістай літары “ж”,Як жонка, жыхарства, жыдоўскаяЖахліва жывая журба,Жабрацтва, журы, “Жыгулёўскае”,“Жызэль”, “Жэрміналь”, жажаба,Жырафа, жаўрук з журавінаю,Жыгучка, жаўнер, жалуды,Жаданне жывіцца жанчынаю,Жартоўнасць жыцця без жуды…Славутую песню каверкаю,Карціны ўстаюць уваччу.Пытанне гаркавай цукеркаюУ роце смакую, смакчу, –Як гронку чырвонай смуродзіны.І тахкае сэрца ў грудзях.З чаго пачынаецца Жодзіна?..І ці абяцае працяг?Бармэн-сюітаНа тытунёвай фабрыцы жанчынычатыры дні таму без дай прычыныабвесцілі агульны лакі-страйк,і ў бары прыбыло слабога полу:ціхманы апускае вочы долу,затое для залётніка – кландайк!Наш бар – утульны, танны і спакойны:сусветныя паскончваліся войныі не сваволяць зброяй землякі.А па-за тым, наш бар – на параплаве,і лярвы, не забітыя ў аблаве,бухаюць на сярэдзіне ракі.Была адна, што больш за ўсіх бухалай не апускала веек-апахала,стыдаючыся позіркаў гасцей.Яна была па пашпарце цыганкай,паводле звычак – нашай выхаванкайі ўвагі нашай знакі найчасцей“зялёнымі” прымала і “капустай”,ды яўнай не займалася распустай,бо замужам была, хоць сужанецчасова кукаваў без сужаніцы,за кантрабанду седзячы ў вязніцы:злавілі на гарачым – і канец.Фліртуючы з сумнеўнымі сябрамі,яна чакала пры турэмнай браме,пакуль яе прапусціць вартаўнік,што стаўся сведкам ейнай прыгажосціі дзень пры дні чакаў красуню ў госці –і пачуцця фатальнага не ўнік.Ён прагнуў, каб аднойчы, у Севільі,ягоны сон яны ажыццявілі,пабраўшыся ў мясцовага айца…Ён не чытаў “Кармэн” – быў непісьменным.А я на параплаве быў бармэнамі бачыў гэту драму да канца.Няшчасны вартаўнік паходзіў з баскаўі з недаверам ставіўся да баксаў,і шлях, якім пайшоў ён, быў цяжкі:ён дарыць краскі, краля – анігадкі,ні гваздзікі не ўражваюць, ні брáткі,бо іншае дарылі ёй браткí.Ён трызніў у душэўным неспакоі,начамі паўтараў імя, якоемы блыталі то з кармай, то з кармой.А здрадніца сядзела ў нашым барыі, не знайшоўшы ніштаватай пары,маркотна частавалася хурмой…На параплаве музыка іграе,канчаецца трагедыя старая:прыбылы з Андалузіі нацмену бар наш урываецца без маскіі, крыючы па-мацеры па-баскску,страляе ў беспасажніцу Кармэн:“Ну дык не даставайся ж ты нікому!”Юрлівіца правальваецца ў кому,а там адно цямрэча й цішыня…А заўтрашні Высьпяньскі (ці Астроўскі)нацешыцца й забудзе па-матроску,як востраў (выспу) ўчорашняга дня.
