Ноч у мытні пры старым замкуСам насам са швэдрам, што кінуты ў кут,сам насам са страчаным часам,сам насам з уласнай прысутнасцю тут,са столькім, што ўжо не сам насам, –знадворку, бо замак замкнуты стары,на пекную гледзячы зорку(знадворку адносна ўсяго, што ўнутры, –так блізка, што ўжо не знадворку),нарэшце стамлюся ад словаў, чужыу некалі скончанай спрэчцы,нарэшце спынюся на самай мяжы –так позна, што ўжо не нарэшце.Выбаря абіраю вольнасцьяк абіраюць бульбуатожылак пінскайпасля панямонскайнарэшце чарнобыльскайшляхты(што сынку дапамаглі табегэтыя ш-ш-ш-ляхі?)які атруціўшы атрамантамаль не зважае на лямантбо покуль не момантскуголіць раўці турбаваццапраз нейкія там бел-чырвона-белыя плямы на мапезгвалчанай колісь ЕўропыПадшпарак-ПачваракЯ завуся Падшпарак-Пачварак,бо паводжу сябе вельмі дрэнна.Я аматар падступак і сварак;не чытайце маралі – дарэмна!Каб дабро пацярпела фіяска,я гатовы пайсці на злачынства…Ах, спадар буржуін, калі ласка,запішыце мяне ў буржуінства!Адчуваю нашмат сябе ўтульней,як залажу ў чужыя кішэні.Пагуляць у дарослыя гульнізапрашаю – прымі запрашэнне!Я юнак-падсвінак, юны злодзей.Спадары, пашкадуйце дзяцінства:я з маленства жыву на балоце –запішыце мяне ў буржуінства!Я страшэнна хачу бочку сочыва,я страшэнна хачу кошык печыва,а маё сэксуальнае рэчываўсё чакае чагосьці жаночага!Вам прадамся за смачную булку(толькі страўнік – крыніца адзінства!),палітычнага дайце прытулку –запішыце мяне ў буржуінства!З лістоў Івана Жахлівага да Н.К. КрупскайБогу роўным станецца той смяротны,Што будан сямейны з табой раздзеліць,Раявацьме поруч з такою порсткай,Палкай кабетай!Твой пяшчотны голас пачуе зблізку,Любы твар убачыць у сне й наяве,Лёгкае дыханне па кроплі вып’еЎ цёмных прысадах!Навярзе на вушка нясціплых рэчаў,А пасля занурыць у пацалунках:Пацалуеш раз, а юрлівым вуснамХочацца болей…Дай яму спазнаць і дабра, і ліха,Дай яму сарваць незямное ведыЗ дрэва каталогаў тваёй машыныЗ назваю “Apple”!..Мушу скончыць ліст: пару пільных справаўМаю вырашаць, а найперш – павешуЎсіх стральцоў. Чакаю твайго адказу.Ваня Жахлівы.1 крэсавіка 598 (?) да н.э., выспа ВіскасЛьвоўЮрку ПрахаськуАдапхнуцца ад Ратушнай вежы ды рынуцца ў бездань,каб магутныя крылы паноўных над местам званоўпадхапілі, панеслі, загойвалі даўнюю бессань,занураючы ў фарбы ляткіх недабачаных сноў.Бессэнсоўна лунаць, абмінаючы стрэчныя вежы,прамінаючы коміны ў іхнай цаглянай красе.І спачыць ад палёту, і пасвіць начныя відзежына бляшанай, старой, незнаёмай з дахоўкай страсе.Назіраць, як у шпацырах вечар праводзяць львавяне,па спякотных гадзінах лагодны вітаючы змрок,удыхаючы водар з густоўнай павохнай кавярні,пад павекамі цемры павольна губляючы зрок.Усміхацца разумнаю ўсмешкай крылатага блазнажабраку, што пры цэрквах на вечных жабрачых правах.А калі заманецца агледзець усё падрабязна –і самога сябе нечакана знайсці далавах.Заблукаць, загубіцца, заблытацца, трапіўшы долу,ў камяніцах, дзе genius loci дагэтуль жывы.Са шматлікіх святыняў аддаць перавагу касцёлу –пасля шклянкі-другой каньяку ля армянскай царквы.Ля муроў Бернардынаў піць піва з вядомым паэтам;калі ж зноў скалане наваколле стрывожаны спіж,павучынай сягнуць па-над галіцкім бабіным летам,як паветраны змей, самагубна ўзлятаючы ўвыш…Заблукаўшы ў паветры, прасторы, няздзейсненым міце,каляровы матыль, папяровы кітайскі драконпатанае ў блакіце, блакіце, блакіце, блакіце…І вялізарны звон пераможна плыве наўздагон.
