Вавілонскі праект1. Марнеюць у гародзе буракі,ні часныку не вырасла, ні кропу:вось радасці суседу-мізантропу,што пяты год не падае рукі!А ў хаце, без цукерак і сіропу,пакутуюць самотна хлапчукі:не хочуць рускамоўныя бацькіпускаць іх у пясочніцу Еўропу.Як пусціш? У тамтэйшых дзетак спрэсграшовы інтарэс і пулярэс,а іхныя бацькі – зірні на пейсы! –героі найпачварнейшых легенд –гандлёвец, здраднік, хлус, інтэлігент –жыды, касмапаліты, еўрапейцы!2. Не, мы не проста бавімся ў пяску –падмурак новай Вавілонскай вежыбудуем на памежжы. (Рым нясвежы,ды скуль жа іншы возмецца ў радку?)Канструктар “Lego” возьмем у руку…Дарэчы, што за дзіўныя відзежы?Вандроўны цень у форменнай адзежыпа нашым шнырае мацерыку.Хто там ідзе? Мо ўласную харызмунам дэманструе прывід камунізму?Маг Бальтазар? Маэстра Картасар?Не, гэта з пошты тупае палкоўнік:нарэшце ліст – і ён бярэ каркоўнік,па-еўрапейску кажучы – гляйс ар.3. Не тую парыжанку, што ўсе вышануеце не менш за Мону Лізу;не іншую, чый кругаслуп крывына ўсе вякі праславіў горад Пізу;не тое дзіва, што сярод Масквысасной палала ад гары да нізу, –не, нашая не схіліць галавыдый у Еўропу нам адкрые візу!Складзем на вежы з вершаў пра чабордыхтоўны беларускі кнігазбор,што апявацьме Борхес невідушчы…А мо наўкола пасадзіць лясыі жыць, як у Гусоўскага часы,у нетрах Вавілонавежскай пушчы?..4. Не хопіць у пясочніцы нам гліны,каменьчыкаў стае адно ледзь-ледзь,а мы ўсё лепім крохкія цагліны,каб нашай пабудове ацалець.Будуем казематы, равеліныі кажам: “Трывалейшыя за медзь!”А словы сэнс мяняюць штохвіліны,і аднадумцам цяжка зразумець.Мы ім: – Каштоўны скарб Старога Свету!Друкарства! Рэфармацыя! Асвета!Навука! Гільятэн і Франкенштэйн!Грамадская й Шэнгенская дамовы!Кілішак дваццаціпяціграмовы!Еўропа, разумееш?! – Ніхт ферштэйн.
