Читать «Пахвалі пражыты дзень» онлайн - страница 50

— А ты паспрабуй Лёшку выцягнуць! — Таццяна махнула рукой.— Я ж і гавару: як стаў кіраўніком, то і тэлевізар не паспявае паглядзець.

–Нават футбол? — насцярожана ўзняў на Таццяну вочы Астапчык, ён цяпер толькі і сам успомпіў, што вось-вось пачнецца трансляцыя матча, пашкадаваў, што не атрымаецца, мусіць жа, паглядзець і самому.

— I футбол. Толькі не забывае мяне папрасіць, каб запісала лік. Запісваю. Нават ведаю цяпер, якія каманды ёсць. «Арарат», «Кайрат», «Жальгірыс». «Дынамы» блытаю. Калі ж багата іх...

Астапчык усміхнуўся. Таццяна ўздыхнула, ціха прамовіла:

— А людзі? А яны што думаюць? У нас жа нічога не зменіцца, калі будзе толькі адзін Кудап працаваць... ды яшчэ такія, як ён! А астатнія..„ Робяць абы з рук, брак як гналі, так і гоняць. А грошы хочуць атрымліваць добрыя. Прэміі тыя прама з глоткі вырваць гатовы. За што прэміі? Ды нас жа многіх у турму садзіць трэба, а не грошы плаціць.

— Так, так,— кіўнуў Астапчык, а сам адчуў, як нядобра ўспыхнулі шчокі.— Ёсць... Не перавяліся...

— Учора, Сцёпа, ведаеш, хто прыходзіў? — прыгожы тварык Таццяны нерасмыкнуўся.— Ніколі не здагадаешся!

— Адкуль жа...

— Мікульчык!

— А чаго, цікава, яго прынясло? — ускінуў густыя бровы Астапчык.— Яны ж некалі, помню, счапіліся так, што дым ішоў…

— Не ведаю, дзе і за што яны там счапіліся, але прыцёгся каля адзінаццаці гадзін вечара, раней Лёшка цяпер і не прыходзіць, каньяк на стол ставіць, бляшанку тушонкі. Давай, кажа, Аляксей Іванавіч, вып'ем. А які мой жа піток? Ён жа, акрамя ліманаду, нічога ў рот не бярэ: сэрца, гэта ён па выгляд маладжавы, а так... Ага, дык і гаворыць: давай вып'ем, Іванавіч. Мой келіхі ставіць. Няёмка ж адмаўляць. Які- ніякі, а госць... Мікульчык тую бутэльку адзін і апаражніў. П'яненькі стаў. Спаць пара класціся, на работу ж заўтра, а яго не вытурыць. Расплакаўся. Сорам які! «Іванавіч, пашкадуй, прымі мае сніцы... які ж яны брак? Яны ўсім нор- мам адпавядаюць. Прыдзіраюцца твае людзі з дзяржпрыёмкі, Іванавіч».

— Артыст! — кінуў Астапчык. Само неяк атрымалася. Не сядзець жа — трэба і гаварыць нешта.

— Прыдзіраюцца твае хлопцы, Іванавіч. З'есці хочуць. Жыўцом. А ў мяне план гарыць па ўсіх паказчыках. Ратуй. Так і сказаў: «ратуй!» — Таццяна засмяялася, зноў наліла ў кубачак Астапчыку кавы.— Ты, Сцёпа, правільна сказаў: артыст.

— А то я не ведаю такіх! — секануў паветра даланёю Астапчык.— Набачыўся! Ну, і што Аляксей адказаў Мікульчыку? — асцярожна па- цікавіўся госць, прамакнуў твар насоўкай, глянуў на дыпламат, нават спалохаўся, што, чаго добрага, расчыніцца ён вось зараз і бутэлька пакоціцца па падлозе, прама да стала.

— Лёшка малайчына, ты ж яго ведаеш. Сказаў: я і сапраўды ў выратавальнай камандзе працую, і ратую не такіх, як ты, Мікульчык, а гонар завода, яго марку. Камбайны ратую, сказаў, бо далей ужо няма куды адступаць. Сорамна ж перад вёскай... Перад краінай сорамна...

Астапчык крэкнуў, варухнуўся на стуле:

— Правільна. У мяне ж... значыць... таксама не ўсё добра... Але ж я не прашу Аляксея. Верна? Хоць і мог бы... Усё ж вучыліся разам, з аднаго гарлача малако пілі... Вось...