Читать «Паміж зоркай і свечкай» онлайн - страница 22
Генадзь Бураўкін
ПАКЛАДЗІ МНЕ ДАЛОНЬ НА ЧАЛО
* * *У хвіліну адчаюПакладлі мне далонь на чало,Адкажы на пытанне маёНа расстанне:Ці патрэбны я быў,Як мяне не было,Ці натрэбны я буду,Як мяне ўжо не стане?Не маўчы,Не хлусі,Не хавай сваіх чорных вачэй.Не фліртуй,Не жартуй,Не ўцякай ад адказу.Праўду ўсю мне скажы —I мне стане лягчэй,I ўзрушэннеЦі ўспыхне ярчэй,Ці патухне адразу.Што б ты мне ні сказала,Далонь не прымай ад чала.Будзе мне не хапацьЛёгкіх пальцаў тваіх прахалоды...Для мяне ты заўсёдыПатрэбнай была.Для мяне ты патрэбнаюБудзеш заўсёды.* * *Ты, мой строгі крытык і дарадца,Галавой хітаеш над радком:"Вось і пачынаеш паўтарацца,Да юнацтва цягнешся крадком.Сённяшні самотны дзень кароткіДа сябе ў памочнікі.бяры!Там твае галоўныя знаходкі,Там твае бясцэнныя дары..."Я ж аддам наступныя дары ўсе,Не спытаўшы нават аб цане, —Толькі б дзень той светлы паўтарыўся,Калі ты ў жыццё прыйшла ка мне.* * *Мы з табой сустрэліся аднойчыНа перанаселенай зямлі.Да пляча плячо,I ў вочы вочы,У руцэ — рукаУ жыццё пайшлі.Шчасце,ТаямніцыI руціна.Грэшныя, няўцешныя гады...Нас жыццё каціла і круціла,Біла і па карку, і пад дых.Не мінаўНі журавель,Ні бусел.Абсыпала попелам бяда...На былое як ні азірнуся —Мне зусім нічога не шкада.З берага другогаСвечкі свецяць,Хоць, здаецца, спалены масты...Як тады,На цэлым белым свеце —Двое:Ты і я.I я, і ты...* * *Як хочацца вярнуць усё назад:I маладосць,I салаўіны сад,I закаханы позірк той дзяўчынкі,Якую міма ветрам пранясло,I неба без адзінай аблачынкі,I на ружовай завадзі вясло.'Але ад пылу пацямнелі далі.Сад высеклі.Сцяжынкі затапталі.Прайшлі дажджы шырокай паласой.I юны рыцарТонкую дзяўчынку,Сустрэўшы на аўтобусным прыпынку,Ад скразняку хавае пад крысо.I мкне маторка па рацэ імкліва...I гэта ўсё, вядома, справядліва.I сумна гэта.Вельмі сумна ўсё...* * *Не глядзі мне ўслед,Нібы старому.На расстанне не махай рукой.Яшчэ доўга нашаму паромуПлысці віратліваю ракой.Ты яшчэ не разЗязюляй шэрайБудзеш перагуквацца са мной.Будзе ціха набліжацца берагЗ адзінокай гонкаю сасной.Будуць над высокімі слупаміПралятаць вясновыя шпакі.Будзе нестарэючая памяцьУзірацца ў заўтра з-пад рукі...Помню я завеі і дажджы ўсеI цябе з рамонкавым вянком.Хоць і да сівых валос дажыўся,А ў душы застаўся юнаком.* * *Чаму павінен плакаць чалавек,Калі ён хоча весела смяяцца,Калі яму ўсяго гадоў семнаццацьI таямніца свеціць з-пад павек?За што яму бязладнае жыццёСуровыя сюрпрызы падкідае,Калі яго сяброўка маладаяНясе ў сабе ягонае дзіцё?Навошта ён даверліва пачаўНачную споведзь з вопытным суседам,Калі пасля прыйшлі за ёю следам,I здрада,I знявага,I адчай?Чаму такі непрымірымы векI помніць крыўду горкую старуюI ўсіх памылак даўніх не даруе?..Чаму павінен плакаць чалавек?!* * *Я прайшоў вясновыя дарогіI сухі асенні лістабой.Быў я незгаворлівы і строгіДа сустрэчы жнівеньскай з табой.Ад спакус хаваўсяI злаваўся,I лічыў зямлю такой-сякой.Мне тады здавалася трава ўсяШорсткаю калючай асакой.А цяпер з табой мы навасёлыПад страхою райскаю святой.Стаў я паслухмяны і вясёлыПад тваёй бязлітаснай пятой.Галава адной табой занята.У вачах — гусцее сінява.I на ўсіх палянах —Рута-мята,Мяккая, шаўковая трава.* * *Плыве ў тумане вечар разамлелы.I ў духаце чаромхавых завейШчыруеАсмялелы,Ахмялелы,Бяссонны,УтрапёныСалавей.Сок, сок, сокЦёк,Цёк,Цёк —Цур-р-р,Цур-р-р,Цур-р-р.Ці-мох, Ці-мохПіў, пі-іў,'піў.У цяньку-у,У цяньку-у-уАўдоц-цю, Аўдоц-цюЦмок,Цмок,ЦмокI ўцёк.Маленькі птах уздрыгвае ад ветру,Падскоквае,Нібыта на агні,На цэлы свет вясковыя сакрэтыАпавяшчае ў гулкай цішыні.I покуль ён у гордай адзіноцеРаскідвае сярэбраны гарох,Заснуць не можа сумная АўдоццяI курыць аж да раніцы Цімох.