Читать «Паміж зоркай і свечкай» онлайн - страница 24
Генадзь Бураўкін
* * *
Свеча горела на столе,
Свеча горела...
Барыс Пастэрнак
На ўсёй зямлі спыніўся час.I ў гэтым часеТы засталася ля пляча,Ты засталася.I месяцСтомленым ваўкомСхаваўся нанач.Шумела Нарач за акном,Шумела Нарач.Каб зоркі бліскалі ў акне,Мы не хацелі.Трымцелі цені на сцяне,Трымцелі цені.Нам сну не даў вясновы час —Вясёлы скнара.I вечнасць цэлую для насШумела Нарач...* * *Я сябе старым не адчуваю,Хоць прайшлі юначыя гады.Прылятаюць з маладога маюСалаўі ў асеннія сады.Разарву тугую павуцінкуI, цяпло даверыўшы плашчу,З-пад крыса азяблую дзяўчынкуЯ ў халодны свет не адпушчу.Цепліцца яшчэ вясна былая —Тонкая і кволая свяча.Хай яна спакойна дагараеЛя майго пахілага пляча.Ну а што на скронях стыне іней —Гэта хітры восеньскі падман.Проста пазаблытваўся ў чупрынеДым кастроў і ранішні туман.* * *Помніш,Ты даверылаМне ключы,Адчыніла дзверыУначы,Не дала і трохіАчуняць,Бо цябе палохалаЦішыня,Што шапоча голлемЛя акна,Ходзіць завуголлемДа відна?Дыктавала правілыТы сама.I мяне адправіла.А — дарма.Ад варот не вернуты,Я замоўк.Зачыніла дзверы тыНа замок.I заснула ў радасціI аніНе баішсяРанішняйЦішыні.* * *Не трашчы так настырна, сарока,Побач з даўнім, былым, дарагім,Тут каханне прайшло недалёка.Не са мною прайшло, а з другім.Я і сёння іх постаці бачу —Хто іх ведае:Дзве ці адна.Я і сёння не веру ва ўдачу,Хоць чакаю яе да відна.А яны насцярожаным крокамПрамільгнуць міма нас па начы.Памаўчы побач з імі, сарока.Памаўчы, як і я.Памаўчы.* * *У засяроджанай цішыНеспадзяванаСярод ночыСкацілася з тваё'й душыСляза адчайнасці жаночай.Паплач, любімая, паплач.Хай роспачы тваёй паможаСваёю музыкай скрыпач,Што за сцяной не спіць.О Божа!..Хай буду ведаць толькі я,Як плакалі ў дрымоце зыбкайДуша самотная тваяІ растрывожаная скрыпка...* * *Мае аднагодкі-сяброўкі.Мой першы наіўны спалох.Ускінуты здзіўлена броўкі.На вуснах — рамонкаў пылок.Дзяўчаткі майго юнацтва,Зялёнай, бяссонай пары...Змаглі вы такімі ж застацца.А я —Беззваротна стары.З касынкайЦі ў модным берэцеВы зноў прыбягаеце ў сне...Я ўсіх вас прашу:Не старэйцеI не праганяйце мяне.Як майская песня да птушак,Я з выраю часуГатоўВярнуцца да вашых вяснушак,Да сцежак дзіцячых гадоў.Я помнюI воблакі тыя,I здані ўначы ля куп'я...Якія вы ўсе маладыя,Адзін толькі ведаю я...* * *З усмешкай сумнайПа вяснеПраводжу позіркам дзяўчатак,Што,Як касуль пудлівых статак,Бягуць імкліва паўз мяне.Майму пахіламу плячуПлячо дзяўчына не падставіць.Я страціў даўнія падставыАклікнуць тых,Каго хачу.Цяпер я,Нібы папскі нунцыйЦі нават сам суровы Бог,Адно, што маю, —АзірнуццаI ціха адысціся ўбок.Ну што —Дажыўся, галубок?..* * *Адвярніся хаця б на хвілінку адну —I сум з вачэй маіх пацячэ.I я патану,Патану.ПатануУ ямачцы на тваёй шчацэ.Твой смех на мяне абрынуў вясну,Нібы крыгалом на бурлівай рацэ, —I я навек патану,ПатануУ ямачцы на тваёй шчацэ.Яшчэ не разбуджаную струнуУ сэрцы тваім закрануць я хацеў...Ды што тут хітрыць?Я даўно патануўУ ямачцы на тваёй шчацэ.* * *Ты выйшла да мяне.Той ноччу зорнайЯ верыў:Шчасце нас не прамінеI ласка будзе доўгай, непаўторнай...Ты ж думала зусім не пра мяне.Ты цалавала вуснамі сухімі,Няўцямна паўтарала,Як у сне,Каля майго плячаЧужое імя.Адкуль было ўсё гэта ведаць мне?Са мной дзяліла ты адчай і стому,Са мной хавала смутак у віне.А паклялася ў вернасці другому...Чаму так доўга ты маніла мне?I вось астаўся я,Табой пракляты,Адзін з халодным ценем на сцяне.I я ва ўсім,Па-твойму,Вінаваты?I гэта —Праўда,Слушная ўпаўне.* * *Дзе лагчына,Дзе ляшчына,За пагоркаміТы нуду маю лячылаПрыгаворкамі:"За пясчаным касагорам,Дзе крутыя берагі,Давай, мілы, пагаворымМы з табою на мігі.Я сама табе пазычуМаладых вясновых чар.Я сама цябе паклічуУ ядлоўцавы гушчар.Пад сасною залачонайСкіну страху паранджу,Да сябе касою чорнайНазаўсёды прывяжу.Звонкім сокатам сарочымСмех твой хітры заглушу.Не скалечу,Не сурочу,Не ўкрадуТваю душу.Спакушальніца былая,Да ласункаў прывучу,Як лясунка,Залюляю,Зашапчу,Заказычу.Хай прарвецца праз ігліцуМліва нуднага дажджу.Будзеш ты ка мне прасіцца,Ну а я дык пагляджу..."... I твайго вядзьмарства сілаСапраўды мяне тадыПалячыла,Прыручыла,ПрысушылаНазаўжды.* * *УсімПерад апошнім паваротамЗакрэсліць мудрасцьКрыўды і ныццё:Ніхто з людзей не будзе бессмяротны,Ніколі не памрэСамо жыццё.Затопчуцца сцяжынкі і разоры.Вясёлая чаромха адцвіце.Ды застануццаСосны і азёрыI валуны на зубравай вярсце.I пракрычу табе ажно з-пад сонца яЦі прашапчу аднойчы з-пад зямлі:— Не сумнявайся,Што жыццё —Бясконцае.Я рад,Што мы ў ім разам пабылі.* * *Хоць не закончаны раман,Ды мне фінал вядомы, —Што без цябеМяне нямаНі ў прымаках,Ні дома.Ці ў свеце лета,Ці зіма,Ці маразы,Ці спёка, —А без цябеМяне нямаНі блізка,Ні далёка.Ты добра ведаеш сама,Хоць і не кажаш гэта:I без мянеЦябе няма...Такі вось паварот сюжэта.* * *Я думаў:Без кахання пражыву.Я верыў:Без цябе не засумую.Пайду да рэчкі,Лягу на траву,Знайду дарогу да нябёс прамую.Жыць буду сярод кветак і стракозУ сінім свеце,Чыстым і прывольным.I шчасце мне падорыць мудры лёс.I буду я расхрыстаным і вольным...Я быў саманадзейны і сляпы,Падсміхваўся над чарамі тваімі.А мнеI тэлеграфныя слупыГудуць тваім,Праклятым мною.Імем.Твой погляд запаўняе сіняву,Твой голас напаўняе наваколле...Не, без кахання я не пражыву.Не пражыву я без цябе ніколі...