Читать «Паварот на лета» онлайн - страница 7

БАЛАДА ПАМЯЦІ Цвіла пяшчотным лёнам неба сінь. Жаданая, чаканая, уладная, Ішла — не ў госці йшла, а назусім Да чалавека Радасць Безаглядная. Ёй бачылася ўжо, як шумна ў дом Увойдзе гаспадыняй раным-раненька. ...Сурова заступіў дарогу дот, Аброслы мёртвым зеллем і крываўнікам. 1975 ДВА ДРЭВЫ Прыпыніцеся, дні, пачакайце! Лёт шалёны... ...Пасадзі пад акном маім, бацька, Рабіну і клёна. Я не ведаю дрэва, якое Красамоўней рабіны Мне сцвярджала б заўсёднай парою, Што нягоды любыя Можна мужнай душой адолець (Так, як маці) І з падсечаным нават голлем Цвету не страціць. Я не ведаю дрэва, каб гэтак, Як клён, гаварыла Пра ранімасць бацькоўскага свету, Пяшчоту і сілу... Пасадзі пад акном маім, бацька, Рабіну і клёна. Век над лёсам дачкі калыхацца Санцалюбным іх кронам. 1975 КАЛЫХАНКА МАМЕ Быць разам выпадае нам так мала... Забудзь трывогу вечную сваю, Прыляж, мая натомленая мама, Як некалі ты мне, табе спяю. Задрэмлюць веі над вачыма карымі — Не дам упасці й парушынцы я. Сустрэнься ў сне з сабой, мая ласкавая, З вясной сваёю, любая мая. Хоць кропля з абяцанага нам маем Збываецца праз мулкія гады. Прыляж, мая даверлівая мама, Спяю табе, як мне спявала ты. Задрэмлюць веі над вачыма карымі — Не дам упасці й парушынцы я. Сустрэнься ў сне з сабой, мая ласкавая, З вясной сваёю, любая мая. Любоў нябёсы над табой трымае, Любоўю зораць дні ў тваім акне. Прыляж, мая усмешлівая мама, Спяю табе, як ты спявала мне. Задрэмлюць веі над вачыма карымі — Не дам упасці й парушынцы я. Сустрэнься ў сне з сабой, мая ласкавая, 3 вясной сваёю, любая мая. 1975 ЗВЫЧАЙНАСЦЬ ПАД МІРНЫМ НЕБАМ Гарэзяць на падворку дзеці. Курыць туманцам нізкім пожня. Усё звычайна ў гэтым свеце: І першы ўсхліп, і ўздых апошні — Як дым над комінам вясковым, Як тонкі месяца акрайчык. Спакон вякоў было такое: Смяюцца людзі, людзі плачуць. Ступае на каціных лапках Ноч зорна-жнівеньскае масці. Чаму ж ад кволай думкі зябка — Што згэтуль знічкай мне прапасці? Усё звычайна ў гэтым свеце, І першы ўсхліп, і ўздых апошні — Былі каб толькі вечна дзеці, І дым над комінам, і пожня! Ды як набыць бясстрашнай сілы Без горычы, без наракання Сысці ў нябыт, а што любіла — Пакінуць тут усё дазвання, Калі й надзеінка не свеціць, Што ўпэўніцца зноў будзе можна: Усё звычайна ў гэтым свеце — І першы ўсхліп, і ўздых апошні?.. 1975