Читать «Запіскі афіцэра Чырвонай Арміі» онлайн - страница 6

Мне нават троху страшна зрабілася. Столькі тых крывасмокаў навокал бадзяецца! Але бачу, што і нашых хлопцаў нямала. Ходзяць па вуліцах і таксама форс трымаюць. Кожны напарфумаваны так, што здалёк чуваць. Няхай буржуі пераканаюцца, якая ў нас культура! Шкада, што і я не напарфумаваўся. Не было часу. Іншым разам.

У адным месцы бачу: пякарня. Заўважыў у вакне крамы хлеб і булкі. Нават пірожныя былі. Я ніколі ў жыцці нічога падобнага не бачыў. Думаю сабе: альбо гэта буржуйская прапаганда, альбо спецыяльная крама польскага “Інтурысту”. Стаў каля вакна і назіраю. Людзі ўваходзяць, купляюць, выходзяць. А я намагаюся разгледзець: ці спецыяльныя стаханаўскія “боны” яны маюць, ці звыклыя карткі? Але гэта было цяжка зразумець. Тады думаю сабе: “Паспрабую і я. А раптам прададуць?” Уваходжу ў сярэдзіну, адкашляўся і кажу, нібы спакойна:

– Прашу ўзважыць мне паўкілаграма хлеба.

Паненка, ладная такая і цыцкастая, пытаецца:

– Якога?

Я пальцам паказаў на самы белы… як булка. І нічога. Узважыла, нават у паперку загарнула і падае мне.

– Прошэ пана, – гаворыць.

Я ажно здранцвеў: панам мяне назвала! Не распазнала. Мусіць, толькі таму хлеб мне і прадала. А можа, падслепаватая троху. Пытаюся я:

– Шмат плаціць?

А яна кажа:

– Дзесяць грошаў.

Даў я ёй рубля, а яна мне цэлую жменю панскіх, капіталістычных грошай рэшты выдала. І нават ніякіх “бонаў”, квіткоў, ці “ордэраў” не пыталася.

Выйшаў я з крамы. Хлеб цёплы, белы, ажно пахне. Хацеў адразу з’есці, але сцяміў, што на вуліцы ніхто не есць, толькі нашыя хлопцы ходзяць і сланечнікавыя семкі лузгаюць. Засунуў я хлеб у кішэню. Шкада – думаю – што кілаграма не папрасіў. Можа, і прадала б. А сам падлічваю: гэта ж атрымліваецца, што на нашага рубля я мог бы пяць кіло хлеба купіць! Салодка ж буржуям жылося ў той даўняй Польшчы, на крыўдзе працоўнага люду!

Іду я далей і бачу: зноў пякарня. Людзі ўваходзяць, выходзяць, кожны нешта там набыў. Вось дык і я набраўся смеласці – і скок усярэдзіну. На гэты раз ужо кіло хлеба папрасіў. Зноў на белы пальцам паказаў. І нічога: узважылі, узялі дваццаць грошаў і падалі мне хлеб. Шкада – думаю – што два кілаграмы не папрасіў. Можа б таксама прадалі? Але каму ж гэта вядома? Аднак троху далей я ізноў напаткаў пякарню. Дык вось, шыбую ў сярэдзіну і кажу… быццам нават цалкам спакойна і абыякава:

– Дайце мне, калі ласка, два кілаграмы белага хлеба.

А капіталіст, каторы хлеб прадаваў (нават каўнерыка і гальштука не зняў, каб схаваць сваё класавае паходжанне), спытаў:

– Можа, цэлы бохан возьмеце? Тры кіло важыць.

– Давай! – кажу.

Заплаціў я 60 грошаў, забраў хлеб і выходжу на вуліцу. Іду і так сабе падсумоўваю: гэта ж я за дзевяноста грошаў, што значыцца меней чым за рубель, купіў чатыры з паловай кілаграма хлеба і нават у чарзе не стаяў. Не магу я гэтага зразумець. Няйнакш капіталістычная прапаганда. Мушу высветліць гэтыя справы.

Паколькі мне было нязручна з хлебам па горадзе цягацца, я пайшоў у казармы. А там рух вялікі. Хлопцаў поўна. Некаторыя з гораду папрыходзілі і цуды пра глупства польскіх паноў апавядаюць. Аказалася, што тут не толькі хлеба, але і сала, і каўбасы можна набыць колькі хто хоча. І некаторыя кажуць, што тут заўсёды так было. Але я не магу ў такое паверыць. Гэта ж любому зразумела, што калі прадаваць колькі хто хоча, дык нехта выкупіць усё, а іншыя будуць з голаду падыхаць.