Читать «Запіскі афіцэра Чырвонай Арміі» онлайн - страница 17

Мне было троху сумна ехаць аднаму, але неяк усё ж час ляцеў. У пэўны момант я заўважыў, што маёр Пятухоў прапануе папяросу той буржуйцы і штосьці ёй балакае. Але яна паглядзела на яго і, нічога не кажучы, у іншы кут купэ перасела. Я б за нешта падобнае адразу б у пысу біў! Павінна ганарыцца, што афіцэр Чырвонай Арміі саізволіў на яе ўвагу звярнуць!… У гэты момант я заўважыў, што яе бацька – тлусты капіталіст – устаў і зняў з сеткі партфель. Паставіў яго на калені і пачаў накрыўку адчыняць. А потым… бачу я: дастае жывадзёр з партфеля снарад і на маёра глядзіць. Запал у снарада бліскануў, а буржуй яго ўглыб сядзення паставіў і накрыўку партфеля зачыняе. Мне спачатку холадна зрабілася, а потым горача. Расшпіліў я кабуру і пісталет да паловы выцягнуў. Чакаю: што будзе далей? А буржуй па баках азірнуўся і руку ўзад па снарад працягнуў. Паставіў яго між каленяў і запалам маніпулюе. Зразумеў я, што не маю ані секунды часу для пакарання, бо не толькі маёр Пятухоў можа загінуць, але – калі снарад моцны – і я не ўратуюся. Тады я дзверы майго купэ ірвануў, на калідор выскачыў і буржую дзве кулі між вачэй уляпіў. Той ані пікнуў. Пачаў набок асоўвацца. А я снарад асцярожна схапіў і крычу маёру:

– Бачыце, таварыш, гэты буржуйскі пёс хацеў вас са свету звесці! Вялікае шчасце, што я гэта заўважыў і ў час яму перашкодзіў!

Маёр Пятухоў збляднеў і таксама за пісталет схапіўся. Загадалі буржуйкам у куце купэ сядзець. Адна з іх адразу страціла прытомнасць. А я са свайго купэ таго гнюснага фашыста прыхапіў і разам іх размясціў. Напэўна, быў іхнім хаўруснікам.

На станцыі ў Маладзечна я застаўся арыштаваных у вагоне пільнаваць, а маёр Пятухоў прывёў міліцыянераў з чыгуначнага пастарунку. Забралі яны арыштаваных і труп буржуя. Снарад жа я сам асабіста і ўласнаруч у пастарунак аднёс – як рэчавы доказ. Напісалі кароткі пратакол для НКВД і паехалі далей.

Праз тры дні вярнуліся ў Вільнюс. Маёр Пятухоў усім падрабязна апавядаў, як на яго замах зрабілі і як я яму жыццё ўратаваў. Усе казалі, што я павінен за гэта падзяку і ўзнагароду атрымаць, а можа, нават і прэмію таксама.

Такім чынам уратаваў я жыццё майго начальніка і знішчыў яшчэ адну фашысцкую гадзіну. Вось: прыемна быць карысным членам грамадства нашай вялікай сацыялістычнай Расіі.

Кастрычнік 1939 года.

Вільнюс.

Атрымаў я позву ў НКВД. Дужа ад гэтага ўсцешыўся. Бо адразу зразумеў, што датычыцца гэта маіх гераічных паводзінаў у цягніку. Цяпер я быў цалкам упэўнены, што ўзнагарода мяне не міне.

Назаўтра выправіўся ў НКВД. Запісаўся ў журнале, пакінуў у аховы пісталет і накіраваўся на другі паверх. Там пагрукаў у пакой нумар 99.

Адчыніў мне маёр, намеснік начальніка НКВД.

– Ага, гэта ўласна ты і ёсць лейтэнант Зубаў!

– Так точна. Малодшы лейтэнант Міхаіл Зубаў.

– Тая гісторыя ў цягніку на Маладзечна, гэта твая работа была?

Я з гонарам выпнуў грудзі, але сціпла прамовіў:

– Зрабіў толькі тое, што загадаў мне мой камуністычны абавязак.

У гэтую секунду ў дзверы пагрукалі. Маёр гукнуў: