Читать «Мы з Санькам — артылерысты...» онлайн - страница 49
Iван Kiрэевiч Сяркоў
Вечарам, у вольную гадзіну, я прыліп да Лёвы нібы сляпы да плота і не адставаў ад яго, пакуль ён не перапісаў па памяці мне ўсю «Славянку». А яшчэ я дазнаўся, што марш гэты вельмі старадаўні, яго ігралі яшчэ тады, калі слаўныя палкі Расіі хадзілі ў паход вызваляць балгар ад туркаў, таму што балгары — таксама славяне, як і мы. А можа, Лёва тут што-небудзь і наблытаў? Але ўсё гэта мне вельмі спадабалася.
Цяпер кожны раз, калі нас выводзяць на страявую падрыхтоўку і калі аркестр іграе «Развітанне славянкі», я заўсёды яму ў думках падпяваю і мне лягчэй ідзецца.
— Тру-у, тру-ру-ру,— пачынае басавітая труба, а я ўслед за ёй:
I тут да нас з басавітай трубой далучаюцца астатнія галасістыя трубы:
I я ўяўляю сабе легендарных салдат, заліхвацкіх камандзіраў, а не такіх, як наш Грызь-Асташэўскі, я чую поступ палкоў Расіі і бачу, як непадалёку ад дарогі стаяць мае аднасельцы, а сярод іх — адна славянка. Кацяй завуць. А разам з палкамі Расіі іду і я. Мне шкада Кацю, якая махае хусцінкай услед, шкада і самаго сябе. I тут трубы ледзь не плачуць:
Гэта ж і я магу не прыйсці назад. А славянка ўсё будзе чакаць і чакаць. Мне б вельмі хацелася, каб чакала. Хаця, чаго добрага, можа ей і іншы які славянін знайсціся замест мяне. Косцік Скачкоў, напрыклад, або той жа Пецька Чыжык. Тут, мабыць, трэба штосьці рабіць, хоць пісьмо напісаць. Некаторыя ж з нашай батарэі хлопцы пішуць. А то адкуль яна будзе ведаць, што мяне трэба чакаць? Я ж нічога ёй пра гэта не гаварыў, бо такое сказаць не адразу адважышся. Ды і сама ж яна таксама мне не мелася.
Такая ж думка выспела і ў Санькі. Вечарам, у вольную гадзіну, ён, нягледзячы на субардынацыю, падышоў да мяне сам і сказаў:
— Пойдзем дамоў напішам, каб не журыліся, мне канверты каптэнармус даў.
Шсьмо бацьку я напісаў хутка. Бацьку ясна што пісаць: прынялі, абмундзіравалі, кормяць добра, у начальства я ў пашане. Напісаў, што яго чаравікі таварыш каптэнармус не выкінуў, а беражэ ў сваей капцёрцы і абяцаў мне аддаць, калі будуць нас пускаць у звальненне. Не забыў упамянуць, што выдалі мне дзве просціны, цяпер я на адной сплю, а другой накрываюся. Затым перадаў прывітанне бабулі, Глыжку, усім блізкім і знаёмым — вось і ўсё пісьмо.
Каці пісьмо не пісалася. Не знаходзіцца такіх слоў, як мне хочацца. А мне хочацца, каб яна ведала, што я яе не забываю, часта пра яе думаю, што я хачу з ёй сябраваць, што нядрэнна было б і фотакартку яе мець. У нашага Генацвале ёсць картка дзяўчыны, дык і я ж не горшы за яго. Няхай бы і ў мяне была. А ў той жа час хочацца мне перад Кацяй і фасон вытрымаць, каб занадта пяшчотна не атрымалася, а то яшчэ ўявіць сабе, што на ёй і свет клінам сышоўся.
