Читать «Мы з Санькам — артылерысты...» онлайн - страница 37

Санька змоўк, а я сабе думаю пад тупат ног: дудкі ён мяне цяпер зловіць, той Грызь. У мяне на плячах не пусты гаршчок, а з галавой каго хочаш можна аб'ехаць на вараных. Вось вазьму і ўмудруся легчы звечара ў штанах — усё ж раніцай хутчэй будзе. Гiмнасцёрку на плечы — і я ўжо ў страі. Няхай іншых ловіць, у каго мазгаўня не варыць. А то, бачыце, дагаварыуся — з-за мяне танкі батарэю растопчуць.

Што такое сапраўдная фіззарадка, я толкам да гэтага не ведаў. У нас у школе глядзелі на фізкультуру скрозь пальцы. Звычайна яе замянялі іншымі ўрокамі, а калі і не замянялі, дык мы проста тую гадзіну валялі дурня. Апрача хіміка, у нас не было і фізкультурніка. А нашы настаўніцы — яшчэ тыя спартсмены! Не распранаючы верхняй вопраткі, каб не акалець у халодным, нібы вуліца, калідоры, крыху рукамі памахаем, нагамі падрыгаем і — зноў у клас, дзе з рота ідзе пара.

А тут фіззарадка дык фіззарадка. Спачатку Юрка нас гнаў рыссю вакол казармы, а потым па стадыёне, як Пецька Чыжык ганяе на луг калгасны табун, гнаў да той пары, пакуль мы не засапліся і не пакрыліся потам. Гэта называецца лёгенькай прабежкай. Затым, пастроіўшыся шырокімі радамі, услед за Юркам мы пачалі рабіць розныя выкрунтасы: то, сагнуўшыся крукам, махалі растапыранымі рукамі — уяўлялі з сябе млын, то скакалі на насках казламі, аж селязёнка ёкала і трэслася галава, то білі паклоны, дастаючы пальцамі рук пальцы ног, то лупцавалі, нібы баксёры, паветра, то, выпрастаўшыся, нібы дошка, лажыліся на зямлю, кранаючыся яе толькі рукамі і нагамі і нічым болей іншым, пачыналі адпіхвацца ад яе, аж трашчалі рукі ў маслах, а затым зноў апускацца, нібы нюхалі росную траву. На другім ці трэцім адпіхванні я здаўся і лёг на жывот — так нюхаць глебу лягчэй. Гляджу — і суседзі не дурні. Самае лёгкае практыкаванне — гэта расслабление: тут стой і махай нежывымі рукамі, нібы стомлены бусел, ды ўздыхай на поўныя грудзі, як па роднаму бацьку.

Пасля фіззарадкі па дарозе ў казарму мы зноў сумелі з Санькам перакінуцца слоўцам-другім. Гэта ўжо наконт Юркі. Калі яго не часова, а назаўжды паставілі намі камандаваць, то будзе нам з Санькам не служба, а маліна. Усё ж як ні кажы, а свой чалавек: на адной вуліцы выраслі, на адны пагулянкі хадзілі. Няважна, што мы танцавалі толькі «Сербіянку», а ён і ў вальсе круціўся ў які хочаш бок. I тут ужо як ні круці, а будзе нам палёгка.

I нашы светлыя надзеі збыліся ў той жа дзень. Намнога загадзя да абеду батарэю ўжо каторы раз пастроілі зноў. Прайшла чутка, што нас падзеляць на ўзводы і тады, апрача падпалкоўніка, над намі будзе яшчэ процьма новага начальства. Мы с Санькам сталі побач, каб трапіць у адзін узвод. Думалася, што нас так і дзяліць будуць, як стаім — адсюль і дасюль.

Падпалкоўнік Асташэўскі з'явіўся ў казарму на дзяльбу не адзін, а ў акружэнні цэлай світы афіцэрства. 3 ім былі два маёры і два капітаны. Пасля каманды «вольна» падпалкоўнік абвясціў, што гэта будуць нашы камандзіры ўзводаў, і папрасіў іх любіць і шанаваць. Яны нас будуць непасрэдна выхоўваць, яны нас выведуць у людзі. Затым нас перастроілі па ранжыру. Цывільны чалавек, зразумела, не ведае, што гэта за штука, дык я скажу. Ранжыр — гэта калі на чале строю стаяць дылды вышынёй з каланчу, а ў хвасце — заморкі кату пад пяту; а потым, калі ад макушкі каланчы працягнуць уяўны шнур да макушкі апошняга недаростка, дык усе галовы ў страі павінны быць, нібы пад лінейку. Вось тады строй будзе строем, а не як плот з няроўнымі аполкамі. Доўга нас перастройвалі, каб дабіцца ранжыру, бо шнура ж на самой справе не было, а ўсё на вока. Нас з Санькам перастаўлялі разоў пяць: то паміж намі трапяцца высокія, то нізкія. У выніку мы апынуліся адзін ад аднаго чорт ведае дзе. Відаць, ляснулі нашы надзеі быць у адным узводзе.