Читать «Азірніся ў каханні» онлайн - страница 60
Анатоль Бароўскі
— Добры верш. То пра мяне. Пра Наташу прачытай...
Ля нашых ног раўчук булькоча. Сказаць табе ён нешта хоча — І не ўмее...
Ён, пэўна, ад красы тваёй Нямее.
Вершы нараджаліся экспромтам. У такт рытму Арлоў пачаў махаць рукой — атрымліваўся нейкі марш. Пад гукі Марша ажывалі ногі, і ім карцела ступіць на зямлю. Паэт і не заўважыў, як ён хадзіў па пакоі, махаў рукамі і не звяртаў на Антона ўвагі. Не чуў, як спалохана пырхнуў з пляча Чыр і заляцеў на падваконнік. Словы тасаваліся адно да аднаго, знітоўваліся ў радкі, уражвалі хуткасцю свайго з'яўлення.
Ён скончыў чытаць. Хацеў крутануць рукой кола сваёй каляскі — і не знайшоў яго. Пахіснуўся, шукаючы апірышча, каб не ўпасці. Убачыў, што стаіць на зямлі, цвёрда ходзіць па падлозе — ён нават прытупнуў, каб пераканацца што на нагах. І — закрычаў. Ад радасці і страху закрычаў:
— Антон!.. Чыр! Я хаджу. Я стаю. Я магу бегаць і хадзіць. Антон, я цяпер прабягу па тым лузе, які ты мне дакляраваў! Прабягу!
Чыр напалохаўся яго крыку. Ён ніколі не чуў ад яго такіх радасных воклічаў і таму, не зразумеўшы, паляцеў у сад. Схаваўся ў густым голлі яблынь.
Валер здурнеў ад шчасця. Не верыў у яго. Нахіліўся над Антонам:
— Антон! Я хаджу! Я буду бегаць!
Рука ў мастака была халодная і нежыццёвая. Вочы не міргалі — глядзелі безуважна ў столь. На твары не было той пакутлівасці, што выпірала перад гэтым — твар свяціўся таямнічай і прыгожай чысцінёй, якая бывае толькі ў харошага чалавека, які пражыў жыццё, творачы толькі добрае, — па законах залатога правіла.
— Антон, што з табой?! — закрычаў паэт, абдымаючы сябра. — Ачніся, што здарылася?
Ён прыхінуў вуха да грудзей — сэрца не білася.
Паэт закрыў мастаку вочы і апусціўся перад ім на калені.
А потым як што падкінула яго з падлогі — выскачыў у сенцы, прабег двор, адчыніў брамку і пабег па вуліцы. Яго праводзілі здзіўленымі позіркамі суседзі. Бабка Агрыпіна перахрысцілася, гледзячы ўслед.
Тэлефонаў-аўтаматаў паблізу не было, толькі ў Палацы культуры. І ён, не раздумваючы, накіраваўся туды, пабег на другі паверх...
Здзіўленая прыгажуня Марына адхіснулася ад яго, хаваючы ў пялюшках соннае немаўля.
— Тэлефон! Тэлефон дзе ў вас? — прахрыпеў ён, аж забалела горла. — Дзе?!
— Ды вось ён перад табой, — апамяталася жанчына, спалохана гледзячы на яго.
Ён ліхаманкава набраў «02» і сказаў, што ў яго хаце памёр чалавек.
Потым пазваніў у майстэрню Пушкарчуку.
— Мікалай Мікітавіч, у мяне бяда. У нас бяда. Зялёнка памёр. У мяне ў хаце. Прыязджайце, я...
— Ты адкуль звоніш? — пачуўся здзіўлены голас у трубцы.
— З Палаца культуры. Ад Марыны.
— Як ты там апынуўся, Валер?
— Я хаджу, Мікалай Мікітавіч. Не ведаю сам, як тое адбылося.
Хлопец плакаў. Слёзы капалі па нейкія паперы, што ляжалі на стале. Марына наліла ў шклянку з графіна вады, падала яму:
— Папі, Валерка, супакойся... Прысядзь, тут ужо нічога не паробіш.
— Насядзеўся я, Марынка, ой як доўга насядзеўся. Ці не праседзеў я самае дарагое ў жыцці?
І ён успомніў, што не сказаў пра гора галоўнаму чалавеку. ён набраў нумар Наташы.
