Читать «Азірніся ў каханні» онлайн - страница 59
Анатоль Бароўскі
— Спыніліся на тым, што ў жыцці трэба прытрымлівацца аднаго залатога правіла: «РАБІ ЛЮДЗЯМ ТОЕ, ШТО ЗРАБІЎ БЫ САБЕ».
— Ого! — усклікнуў паэт і ўскінуў руку, паклаў на спінку крэсла. — Во як павярнуў. Яшчэ карацей сказаў. Добра.
Верабей наеўся, заляцеў у хату і сеў на плячо Арлова. Ужо здаволіўся, толькі дзюбкай чысціў свае пёркі. А яны ўжо не звярталі на яго ўвагі, гаманілі пра сваё.
Неспакойна адчуваў сябе мастак. Позірк яго не мог ні на чым засяродзіцца. Не мог і стаяць на месцы — нешта турбавала, непакоіла, ён хмурыўся, сціскаў пальцы ў кулакі — як пагражаў некаму ўсё роўна і вось-вось гатоў быў кінуцца ў бойку. Твар у яго стаў зямлісты, стомлены.
— Табе блага? — устрывожыўся паэт, паглядзеў пільна на госця — нешта трывожнае перадалося яму. — Стаміў я цябе сваёй ерундзіцыяй?
— Не. То не хвароба.
— А што?
— Стан маёй душы. Гэта пройдзе. Валер, а ну яго, пачытай мне вершы. Я прыйшоў да цябе дзеля іх. Што такое дабро ці зло, я ведаю, на сваёй скуры адчуў. Але хацелася праверыць яшчэ раз, каб не памыліцца. Нашы думкі супадаюць. І гэта добра. Я хачу паслухаць твае вершы. Вельмі хачу. І ў мяне, прызнацца, мала часу... Паспець хачу.
— Куды?
— Потым скажу.
Мастак сеў у крэсла і адразу абмяк, звяў, як бульбоўнік пад пяшчадным сонцам. Гаварыў з цяжкасцю і вялікім намаганнем волі. Потым прымружыў вочы, прыхінуў галаву да шафы з кнігамі.
«З ім сёння творыцца нешта незразумелае, — падумаў паэт, — ніколі такім не бачыў. Цяжар на душы. Ён ад яго ніколі не вызваліцца. Сэрца яго на такія нагрузкі не разлічана...»
— Мы пазаўчора наведалі падзямелле каралеўскага замка, шмат чаго ўбачылі цікавага, — гаварыў ціха, амаль шэптам, Антон. Не расплюшчваў вачэй. Левая рука безжыццёва ляжала на каленях, правая пацірала левую грудзіну — зверху ўніз, знізу ўверх. — На тое, што выхапіў аб'ектыў «Зеніта», не можа глядзець Наташа — ёй робіцца страшна. Мы пакажам табе.
— Мне будзе вельмі цікава, — адказвае паэт і глядзіць на сябра — не падабаўся ён такім, ой як не падабаўся. Быў бы ў хаце тэлефон, выклікаў бы «хуткую дапамогу».
— Ты не звяртай на мяне ўвагі. І не думай, што мне паможа «хуткая», — апярэдзіў яго думкі мастак. Не мяняючы паставы, глыбока ўздыхнуў, як вызваліў нейкі гнёт з душы, слаба ўсміхнуўся. — Я слухаю цябе, Валер, слухаю... Прачытай мне тое, што нікому яшчэ не чытаў.
Валер нейкі момант маўчаў, глядзеў на Зялёнку, на Чыра, які сядзеў на плячы і адпачываў пасля абеду — у яго раз-пораз закрываліся плевачкай вочы.
Мастак не адрываў галавы ад шафы.