Читать «Азірніся ў каханні» онлайн - страница 52
Анатоль Бароўскі
— Пайшлі назад, — згаджаецца хуценька наша спадарожніца, цягне мяне за рукаў.
Мы зноў падняліся на тое раздарожжа, адкуль і пачыналі спускацца па апошніх сходнях.
— Кнігу ўзяць не забудзьце, — падказвае Мікола.
Мы з Наташай пайшлі ў грот, каб узяць каля ўвахода «Суцяшальнік». Але — дзіва! — на месцы яго не аказалася.
— Нехта ўзяў, — скаланулася ад страху дзяўчына.
— Хто ж мог узяць? — не паверыў Мікола. — Мо ты яго не брала? Паглядзі на ранейшым месцы.
Яна, зразумела, баялася ўжо ісці зноў у той кут, дзе ляжала кніга. Пайшоў я. І сапраўды — кніга ляжала на тым жа месцы, што і да гэтага. Я загарнуў яе ў мяшок і тут жа вярнуўся — на шкілеты стараўся не глядзець.
— Я ж добра памятаю, што паклала яе сюды, — недаўменна апраўдвалася дзяўчына, не разумела, чаму так здарылася.
— Ведаю. І я бачыў.
Мы заспяшаліся да выхаду.
Стары схадзіў у «арсенал» і нёс адтуль сваю ношу — меч, шлем з забралам, салад, каску-марыён. Ён ужо прыкідваў, дзе і якое месца яны зоймуць у яго будучым музеі.
Падняліся па прыступках хутка. Дзед пакруціў кола — і перад намі лёг масток.
Мы праходзім адну шчыліну, праціскаемся ў другую, нагінкам ідзём па доўгім калідоры. За апошняй завалай перад намі цэдзіцца дзённае чаканае святло.
— Ура! — крычыць радасна Наташа, ускідвае рукі над галавой. — Ура! Мы на свабодзе!
Яна абдымае і цалуе мяне, як быццам мы сапраўды былі ў палоне падзямелля і з вялікімі цяжкасцямі выр валіся на волю.
Мы падаем на пажоўклую траву і не можам надыхацца свежым паветрам — жмурымся ад сонца, радуемся яму.
Ляжым доўга і нерухома. Наташа штурхае мяне пад бок, шэптам просіць:
— Антон, дай я пагляджу пры сонечным святле «Суцяшальнік». Не церпіцца пачытаць.
— Вазьмі сама, на мяшок.
Яна разгортвае яго, і з грудзей вырываецца крык адчаю:
— А-ааа!.. Анто-оон, зірні-іі!..
У мяшку замест кнігі ляжала старая, абшарпаная цагліна.
— Ты не кнігу, ты цагліну паклаў у мяшок. — Наташа ў роспачы, на вачах слёзы.
— Ды я добра намятаю, што клаў туды кнігу, — апраўдваюся я, і мяне пачынаюць біць запозненыя дрыжыкі — звар'яцець можна ад такога.
Дзед разгарнуў свой мяшок і маўкліва паказаў, што было ў ім. Замест мяча і даспехаў мы ўбачылі каменні.
Наташа раскрыла далонь, і на нашых вачах манеткі з залатых ператварыліся ў медзякі. Яна маўкліва раздала нам па медзяку.
Пушкарчук няўцямна глядзіць на свае мокрыя чаравікі, на каменне, круціць галавой:
— Нічога, браточкі, я ў гэтым не разумею... Ведаю толькі, хто хіхікаў, з нас падсмейваўся. То памяць нашых продкаў...
— Ну ты, дзед, і даеш, — рагачу я з адкрыцця, — разумныя рэчы ты гаворыш, у міністры культуры табе трэба падавацца... Кіраваць дзяржавай табе трэба. Мецэнат! Я, каб ведаў... Я...
Наташа нахіляецца нада мною, дае біклажку з вадой. Лінула на твар, паднесла да губ. Я прагна прыклаўся да рыльца і выпіў амаль да дна.
— Штэ з табой? Звар'яцеў?
— А што?
— Панесла цябе...
Я зняможана прымружыў вочы.