Читать «Азірніся ў каханні» онлайн - страница 157

Перад арміяй прыходзіў у лес з пілой і Сяргей — памагаў бацьку.

Па Княжыне паляцеў трубны голас сахатага.

Косцік прыслухаўся, спыніўся:

— Пачакай, сын...

Услухаліся ўдвух. Голас паўтарыўся. Нешта Міхалапу не спадабалася ў тым голасе. Працінала сэрца — скардзіўся на нешта Цар.

— Што гэта, тата? — сын зняў шапку, навастрыў вуха, чуйна лавіў гукі Княжына.

— Не ведаю, сын, хаця б якой бяды не адбылося.

— Якой бяды?

— Цар плача.

— Лось можа плакаць?

— Можа, сын.

Да той мясціны набліжаліся асцярожна, прыглядаючыся пільна да ўсяго, што было наперадзе. Сын яшчэ здалёк заўважыў на снезе чырвоныя плямы і крыкнуў:

— Тата, кроў...

Па ўсёй паляне чалавечыя сляды, крывавыя намаразі. Міхалап прыгледзеўся да слядоў — так, пахадзіў Жамойда, і з ім двое, што прыехалі надоечы.

— Во яны ногі пахавалі. То ж ногі Царыцы і дзіцёнка, — у Стася дрыжэў голас, на вочы наварочваліся слёзы — упершыню ў яго жыцці так жорстка абышліся з тымі звярамі, якіх ён ведаў. — Вунь шалаш, адтуль стралялі...

Стась плакаў, цяжка было гаварыць.

— Тата, хто гэта зрабіў? Хто?

— Не ведаю, сын, мо з горада прыехалі. Браканьеры. Дарога недалёчка адсюль. Перастань, сын, не трэба так убівацца, прашу...

Ён прыціскаў сына да сябе, гладзіў па галаве: не знаходзіў больш слоў, каб суцішыць і суняць боль.

— То Жамойда, ты хлусіш мне.

Косцік не хацеў, каб сын ведаў, хто забіў ласёў. У злабе можа натварыць няведама што.

— Я яго сляды пазнаў. Боты яго, падэшва рабрыстая. І тых, хто да яго прыехаў. Як ішлі ў магазін, я сляды іх бачыў. Я ўжо дарослы, тата...

Стась размазваў слёзы, адышоў ад бацькі.

— Ён жа твой закляты вораг, чаго абараняеш яго?

— Не абараняю. Не падвядзі толькі, сын.

— Не падвяду. Не маленькі. Але ў міліцыю ты заявіш, так?

— Заяўлю.

Сын зноў падышоў да яго, уткнуўся тварам у грудзі. Нічога больш не гаварыў, толькі раз-пораз уздрыгваў, і яго худыя плечыкі то падымаліся, то апускаліся.

— Пайшлі, сын!

На дарозе, калі выйшлі на бальшак, іх дагнаў высокі «КрАЗ». Машына прыцішыла ход, з кабіны выглянуў Паўло Шкварка:

— Сядай, падвязу, Міхалап!

— Не, Паўло, тут ужо блізенька, дайду, — махнуў рукой ляснік, — едзь!

— Косцік, часу няма. Экстрактавы дуб забраць трэба. Вунь ледзьве хлопцаў на тры гадзіны ўгаварылі, — кіўнуў ён на людзей у кузаве. Шкварка спыніў машыну, саскочыў з падножкі, у руцэ паперы. — Ты толькі чыркані. Я ж ведаю, дзе тыя дубы ляжаць — каля азярка.

— Усё ты ведаеш, — паглядзеў прыязна на яго ляснік. — Толькі каб ніводнага дрэўца не пашкодзіў.

— Пра што гаворка, — на манер Лукашэвіча адказаў Паўло, — усё чын чынаром будзе. Што з сынам, Косцік, чаму заплаканы?

— Не чапай яго. Сёння Жамойда яму ўрок жорсткасці паказаў. Са сваімі гасцямі ласіху з цялём забіў.

— Во гад, і сыходзіць яму з рук.

— Бач, сыходзіць...

Стась усхліпнуў.

— Ціха, сын, хопіць.

Абдаўшы шызай копаццю, «КрАЗ» прасунуўся паўз іх і пакалываўся далей. Наверсе, укрыўшыся брызентам, сядзелі грузчыкі. Гаварылі між сабой, жартавалі, на лесніка не звярталі ўвагі.