Читать «Азірніся ў каханні» онлайн - страница 157
Анатоль Бароўскі
Перад арміяй прыходзіў у лес з пілой і Сяргей — памагаў бацьку.
Па Княжыне паляцеў трубны голас сахатага.
Косцік прыслухаўся, спыніўся:
— Пачакай, сын...
Услухаліся ўдвух. Голас паўтарыўся. Нешта Міхалапу не спадабалася ў тым голасе. Працінала сэрца — скардзіўся на нешта Цар.
— Што гэта, тата? — сын зняў шапку, навастрыў вуха, чуйна лавіў гукі Княжына.
— Не ведаю, сын, хаця б якой бяды не адбылося.
— Якой бяды?
— Цар плача.
— Лось можа плакаць?
— Можа, сын.
Да той мясціны набліжаліся асцярожна, прыглядаючыся пільна да ўсяго, што было наперадзе. Сын яшчэ здалёк заўважыў на снезе чырвоныя плямы і крыкнуў:
— Тата, кроў...
Па ўсёй паляне чалавечыя сляды, крывавыя намаразі. Міхалап прыгледзеўся да слядоў — так, пахадзіў Жамойда, і з ім двое, што прыехалі надоечы.
— Во яны ногі пахавалі. То ж ногі Царыцы і дзіцёнка, — у Стася дрыжэў голас, на вочы наварочваліся слёзы — упершыню ў яго жыцці так жорстка абышліся з тымі звярамі, якіх ён ведаў. — Вунь шалаш, адтуль стралялі...
Стась плакаў, цяжка было гаварыць.
— Тата, хто гэта зрабіў? Хто?
— Не ведаю, сын, мо з горада прыехалі. Браканьеры. Дарога недалёчка адсюль. Перастань, сын, не трэба так убівацца, прашу...
Ён прыціскаў сына да сябе, гладзіў па галаве: не знаходзіў больш слоў, каб суцішыць і суняць боль.
— То Жамойда, ты хлусіш мне.
Косцік не хацеў, каб сын ведаў, хто забіў ласёў. У злабе можа натварыць няведама што.
— Я яго сляды пазнаў. Боты яго, падэшва рабрыстая. І тых, хто да яго прыехаў. Як ішлі ў магазін, я сляды іх бачыў. Я ўжо дарослы, тата...
Стась размазваў слёзы, адышоў ад бацькі.
— Ён жа твой закляты вораг, чаго абараняеш яго?
— Не абараняю. Не падвядзі толькі, сын.
— Не падвяду. Не маленькі. Але ў міліцыю ты заявіш, так?
— Заяўлю.
Сын зноў падышоў да яго, уткнуўся тварам у грудзі. Нічога больш не гаварыў, толькі раз-пораз уздрыгваў, і яго худыя плечыкі то падымаліся, то апускаліся.
— Пайшлі, сын!
На дарозе, калі выйшлі на бальшак, іх дагнаў высокі «КрАЗ». Машына прыцішыла ход, з кабіны выглянуў Паўло Шкварка:
— Сядай, падвязу, Міхалап!
— Не, Паўло, тут ужо блізенька, дайду, — махнуў рукой ляснік, — едзь!
— Косцік, часу няма. Экстрактавы дуб забраць трэба. Вунь ледзьве хлопцаў на тры гадзіны ўгаварылі, — кіўнуў ён на людзей у кузаве. Шкварка спыніў машыну, саскочыў з падножкі, у руцэ паперы. — Ты толькі чыркані. Я ж ведаю, дзе тыя дубы ляжаць — каля азярка.
— Усё ты ведаеш, — паглядзеў прыязна на яго ляснік. — Толькі каб ніводнага дрэўца не пашкодзіў.
— Пра што гаворка, — на манер Лукашэвіча адказаў Паўло, — усё чын чынаром будзе. Што з сынам, Косцік, чаму заплаканы?
— Не чапай яго. Сёння Жамойда яму ўрок жорсткасці паказаў. Са сваімі гасцямі ласіху з цялём забіў.
— Во гад, і сыходзіць яму з рук.
— Бач, сыходзіць...
Стась усхліпнуў.
— Ціха, сын, хопіць.
Абдаўшы шызай копаццю, «КрАЗ» прасунуўся паўз іх і пакалываўся далей. Наверсе, укрыўшыся брызентам, сядзелі грузчыкі. Гаварылі між сабой, жартавалі, на лесніка не звярталі ўвагі.