Читать «Сама пайду дарогаю, голас пашлю дуброваю...» онлайн - страница 11

* * * Добра мне, добра мне За маім дзедам, Не маю клопату За яго хлебам. У карчомку ён ідзець, Я за ім следам. З карчомкі ён ідзць, За ручку вядзець. Прывёўшы дамоўкі, Пасцельку сцеліць, Паслаўшы пасцельку, Спаткі ён кладзець: — Cпi, мая бабулька, Да бе лага дня. Ў мяне ж вас не дзесяць, Ты ў мяне адна. * * * А дайце мне, дайце Сем чарак гарэлкі. Ай, адну мне дайце, Каб я пасядзела, А другую дайце, Каб я пасмялела, А трэцюю дайце, Каб я пагуляла, Чацвёртую дайце, Каб я папяяла, А пятую дайце, Збрую сабірайце, А шостую дайце, Коні запрагайце, А сёмую дайце, Дамоў выпраўляйце!

ВЯСЕЛЛЕ

Звіўся рой пад гарой,

Ляцець хочаць...

* * * Гойкнуў баравік на бару: — Сабірайцеся, грыбочкі, на вайну. Паедзем апеначак ваяваць, Каторая лепшая, з сабой браць. Гойкнуў маладзік за сталом: — Сабірайцеся, сваточкі, ўсім гуртом. Паедзем паненачак выбіраць, Каторая ў вяночку, з сабой браць. * * * Сядзіць зайка пад ёлачкай, вочкі трэць. Едзідь хлопец жаніціся, зайку б'ець. — А не бі мяне, не страляй мяне, хлопча. Ці я табе дарожачку перабег, Ці я тваіх конікаў сапудзіў, Ці я табе тваю дзяўчыну адгудзіў? А перабег табе дарожку шэры воўк, A сапудзілі тваіх конікаў галубцы, A адгудзілі тваю дзяўчыну малайцы. * * * Па полю дымы дымяць, А па дварэ шатры стаяць. Пад тымі шатрамі Петрачок з сястрамі. — Сястрыцы-парадніцы, Парайце парадачку, Ці Богу маліціся, Ці ехаць жаніціся? — Браціка наш родненькі, Памолімся Богу, Паедзем у дарогу. * * * А не гніся, не ламіся, каліна, Не вялікая пад Іванечкам дружына. Семсот казакоў апроч палякоў Ля яго. Семсот шынкарак апроч баярак Ля яго. Ён борам едзіць, барочкі шумяць Ад яго. Ён полем едзіць, поле ялеіць [] Ад яго. Ён мостам едзіць, масточкі гручаць Ад яго. Ён сялом едзіць, людзі дзівяцца Ўсе з яго: А чыё ж гэта дзіцятка прыбрана, У чужую староначку паслана? Бог таму дасць, хто аддасць Дачку за яго. * * * А пад кім такім вараны конік гарцуіць? А пад Іванькам сваіх ножачак не чуіць. А на кім такім кашуля хараша? А на Іванечку ўся золатам вышыта. A хто яму гэту кашулю вышываў? А хто яму золатам раскашаваў? Матулька родная вышывала А шчырым золатам раскашавала, Пры цёмнай начы, пры яснай свячы седзючы. У каўнярочак яму зорачку ўшыла, Каб яна яму ўсю дарожку свяціла. А зорачка свяціла, свяціла ды перастала, А зорачка Іванечку адказала: — Досіць я табе маладзенькаму адсвяціла, А як цябе родная мамка радзіла. Яна хадзіла па новых сянёх, як пава, Яна радзіла цябе, малайца, як пана.