Руку аднагодак працягвае мне,Пацісну я куксу ў шрамах, бы ў разорах,І порахам ды марганцоўкай дыхнеЗ раённай бальніцы«палата мінёраў».Далёка на захад адкочваўся гром.Гулялі ў вайну мы — у нашых i немцаў,Вайна ж, пазалёгшы за кожным кустом,Глядзела навокала позіркам немым.Мы рана сталелі ў зямлянках сырых,Але забываліся цацкі няскора.І рваліся «цацкі»...І ўрач гаварыў:— Яшчэ папаўненне ў палату мінёраў...Здавалася,ў цішы рыпела зямляНа восі,— нібы на пратэзе,— у зморы.Пасля перавязкі:(ой, раны смыляць!)Спявала «Арлёнка» палата мінёраў.Вятрыска лісты нам на шыбіну клаў,Рабіны рукамі здаровымі гойдаў.І доўга не мог нас даклікацца ў класТой верасень сорак чацвёртага года...З пустым рукавом сын вярнуўся дамоў,А маці, як яблыня, белая з гора...Хай порахам толькі запахне ізноў,Вы ўчуеце,хлопцы з палаты мінёраў.Ты помніш:асколак абвугліла кроў,Ты ведаеш міны здрадлівы нораў...Белабілетнаяў дваццаць гадоў,—Ты ў першым запасе,палата мінёраў!
ТРУБА
Казалі маці галавы не вешаць,—Суседкі спачувалі як маглі.Прыкурвалі салдаты з галавешак,Што сёння ноччу сценамі былі.Было нязвыклы.м слова «кватаранты»,Сусед чамусьці стаў «гаспадаром».Я не стыкаўся ў хаце гэтым ранкам,Я бегаў з квартай, бразгатаў вядром.— Расці вялікі!..— За ваду, брат, дзякуй!..—Адзін салдат з блакітнымі вачмі,Нібыта ў таты...дужа добры дзядзькаМне працягнуў трубу:— Сынок, вазьмі!Ты перамог — трымай, герой, трафеі,Трубі гучней,А Гітлеру — труба.Я ў шчасці бег гародам утравелым,Ад радасці і сон і сум прапаў.Павышчарбіў ушчэнт я нож апошні,Пакуль садраў глюгатага арла...Я крокам страявым хадзіў па пожні —На зайздрасць сябрукам труба раўла.Плылі ў вачах кругі —стараўся шчыра,Аж водгулле ішло за паплавы.І адгукаўся жураўліны вырай,І на двары суседскім Лыска выў.Ды неўпрыкмет па вуліцах ушацкіхПрайшоў мароз —пакінуў стылы след.Мне за трубу вялікую вушанкуУ сівер злы прапанаваў сусед.Вайсковая вушанка з футры мяккай...Здавалася, нагладзь яе рукой —Яна, як кот, пачне мурчэць і мяўкаць.Мароз круціў за вушы раніцой.Сцвярджаў я маці:— Шапка малавата,Я прахаджу i ў летняй,не бяда!Халодная вушанка, мала ваты...—Ды ўсё ж трубупрыйшлося мне аддаць.Сусед трубою Лыску клікаў потым,Калі збіраўся паляваць куды.Трубу зачуўшы,плакаў доўга ўпотай......Даўно знасіў вушанку,Ды заўждыТрывогай успаміны сэрца сціснуць,Калі салдацкі горн раўняе строй.Трывожны год звінеўмайму дзяцінствуНямецкаютрафейнаютрубой.
