Читать «Свята пчалы» онлайн - страница 5

ТРЭБА ДОМА БЬІВАЦЬ ЧАСЦЕЙ

Трэба дома бываць часцей, Трэба дома бываць не госцем, Каб душою не ачарсцвець, Каб не страціць святое штосьці. Не забыць, як падвялы аер На памытай падлозе пахне, Як у студню цыбаты асвер Запускае руку да пaxi. Не забыць сцежкі той, што цябе На дарогу выводзіла з дому, Што у хаце там быў рубель У цане i па курсу старому. Не забыць, як марозам злым Клямка пальцы пячэ балюча I адкуль на стале тваім Бохан свежага хлеба пахучы. Помніць свой на іржышчы цень, Не забыць, як завуць суседа, Не забыць, як пяе над дзень За вясёлым сталом бяседа. Трэба дома бываць часцей, Трэба дома бываць не госцем, Каб душою ты стаў чысцей I не страціў святое штосьці.

ЖАРОЎНЯ

Палаеш трывожнай зарою Маленства майго партызанскага, З пагнутай бляшанкі жароўня — Намесніца сонца ў замаразкі. Паддзёўкі падціснуўшы туга Вяроўкамі — тоўстымі паскамі, Мы з доўгаю, ў сажань, пугай Хадзілі ўвесь дзень падпаскамі. I, пэўна б, разбегся статак, Саміх яшчэ пасвіць не шкодзіла б, Ды любы нам быў занятак, I бык нас палохаў, боўдзіла. Ад дыму мы плакалі разам I поўзалі ўсе на карачках, Пакуль нам язык паказваў Агонь з вугалька гарачага. А перад паўдзённай парою, Як цені ідуць упрысядку,— Сарочыя гнёзды паролі Ды яйкі пяклі у прысаку. З твайго вугалька, жароўня, Мы ў верасні, пасталеўшыя, Дымілі цыгаркай пароўну З сухога лісця алешыны. Патроны у жар наклаўшы, На дроце цябе раскручвалі. І над галовамі нашымі Свістала чарга траскучая. Як зоркі, любой пагодай У прысаку год нязгасныя, Маленства майго паходня, Твае вугалькі мне ясняцца!..

КАЛЫСКА

Зямля — калыска розуму, але

нельга вечна жыць у калысцы.

К. Э. Цыялкоўскі

Неба сінім навісла полагам. Шчыры дзякуй табе, калыска! Не ўзрасціла ты семя кволага, Не прыземліла мары нізка. Полаг вышыт шляхамі млечнымі. Сонца — забаўка ў аблачынках. Незямныя нам раны залечвала Ты — Сусвету ўсяго пясчынка. Абгароджаная Карпатамі І спавітая ў Гімалаі, Як далонь чалавека, шурпатая, Чалавеку ты ўжо малая. І калі мы шляхамі арлінымі Паляцім да планет насцярожаных,— Ты, прапахлая кменам i глінаю, Будзеш зоркаю наддарожнаю. Нават космас сівы перайначым мы. Толькі сум па Зямлі агорне: Там жаўрук кроплю сонца гарачую Аж да восені студзіць у горле. Крумкачы па-над борам крумкаюць, На лугах мурава густая, Жарабя цягне траўку хрумсткую, I малога ў бакі хістае. У туманнасцях ускалмачаных, Дзе касмічныя завірухі, Нам прыпомняцца рукі матчыны, Што люлялі калыску, рукі. Тыя добрыя рукі першыя Ад зямлі паднялі нас угору: — Глянь, сыночак, стагі завершаны... Глянь, плывуць журавы над борам...