Читать «Свята пчалы» онлайн - страница 3

У ПАЛАТЦЫ

Пa брызенту лапоча-трашчыць Дождж апрыклай назолай. Так i хоча да ніткі змачыць. Ноч ды стэп навакола. ...Дождж трашчыць. Прыгадаў я цябе, Лес далёкага краю, Дзе, як быццам маршчынку на лбе, Сцежку кожную знаю. ...Казку мы на начлезе гурмой Слухаем з захапленнем, I трашчыць кулямётнай чаргой На кастры сыраваты ядленец. Дождж... А мне перапёлка крычыць, Луг дыміцца па досвітку росны, Песня роднага краю гучыць: Ой, бярозы ды сосны!..

* * *

Б'е пярун прамой наводкай, A маланкі неба крэсляць, Як з бюро надвор'я зводку Аб бясхмар'і на ўвесь месяц. Вось адна адной на спіны Налягаюць грузна хмары, Вось — прарвуцца, вось — лавінай Дождж нястрымны чохне зараз. На таку — усе з запалам — Мы зграбаем зерне ў кучы. Яшчэ й кроплі не упала, A кашулі — хоць выкручвай. Сыпнуў дождж. Пайшоў старацца... Ды ў буртах ляжыць пшаніца... Каб за моладдзю угнацца, Духу мала, навальніца!

ЛІСТ З ДОМУ

Бурты кладуцца, як барханы. Лапатам не даём астыць. Ды што за шум?.. Прыйшлі лісты, Лісты ад родных, ад каханых. I мне ж тут нешта быць павінна... Матулін почырк пазнаю. I піша пра бяду сваю, Пра радасць i пра ўсе навіны: «Сусед наш справіў наваселле. Ну a ў бары па верасу Грыбоў — хоць закладай касу, I ўжо арэхі палыселі... Вуголле з печы ўранні скача, Кот мыцца на акне пачне,— I верыцца, што ты ка мне Паспееш на пірог гарачы». Я сёмы раз, забыўшы стому, Чытаю гэты ліст, нібы Я на Ушаччыне пабыў, Пагутарыў з усімі дома... I зноўку зерне з-пад лапаты Уверх ляціць ва ўсе бакі I падае. (А так шпакі На луг садзяцца там, за хатай...)

НАСЦІНА КУХНЯ

Не! Не ўсім надарылася шчасце Есці боршч, прыгатаваны Насцяй. Не ўявіць вам, што гэта за боршч! Хай чатыры порцыі ты знішчыш — Яшчэ ў місцы выскрабаеш днішча I абавязкова просіш больш. Ну, а каша! I нябеснай манне Да яе далёка ў параўнанне: Гэткую варыць — паверце мне — Можна толькі па зямлі цаліннай; Растае у роце, як маліна У маёй азёрнай старане. Насціна фантазія без краю! Хай i кухня, нібы піпка тая, У якой муштук хтось адламаў; А запаліш — дым, як з паравоза (Бо гарыць салярка — не бяроза!), Для кухаркі ж гэта ўсё — дарма! Па-над кухняй Насці адвячоркам, Бы драбкі крыштальнай солі, зоркі. Мала солі — знічка упадзе. У кацёл сам просіцца з нябёсаў, Быццам часнаку зубок, курносы Маладзік. А папрацуеш дзень На таку з лапатай, За штурвалам — Будзе апетыт твой небывалым. Чай з дымком — паболей цукру сып Хай можа парой кансерватыўна, За сталом працуем так актыўна, Аж ідуць упрысядкі насы! Хто ні разу ў Насці не абедаў, Той сапраўднай стравы i не ведаў!