Читать «Журавінка» онлайн - страница 17

Чулыя кіраўнікі, Быццам родныя бацькі, Росцяць маладых, Бядуюць, Гнёзды Песнярам будуюць. Размяркоўваюць пуцёўкі. Тут i ў ясны дзень — Пацёмкі! Клопаты. Размах вялікі! Захацелася пазыкі — Да сяброў звярнуцца раяць. I зімой не вырвеш лёду! А дырэктары згараюць На рабоце Год ад году. Неспакойная пасада! Дыхае над вухам звада. Быццам бы Везувій, Крэсла,— Сцеражыся, Каб не стрэсла! Не ўтрымаешся, Калі ты Густ не ведаеш Эліты. ...Рушаць лавай Маналітнай Класікі, Забудзеш сон !— Як настане аксамітны Найжаданы ўсім сезон. ...Як вярці, Як ні круці — Ёсць нявесткі, Ёсць зяці! Зразумела, Што сумесна Жыць масцітым З імі цесна. Маладое пакаленне Патрабуе пашырэння. Тату з мамай — Стометроўка (Не на стартавай дарожцы!) Трэба спрыт I трэніроўка, Каб падножку Даць падножцы. Заікнецца малады, Член СП, вядома... — Малады! — Такой бяды Мы не мелі дома! — Паступова ўсё ўтрасём! — Мы калісьці з Петрусём Нават галадалі! — Нехта прыгадае... Пачынаюцца дэкады — Хоць адмоўся ад пасады Гэта Марныя трывогі! Будзе ўсё — I шум, І дым, Трэба трохі дапамогі З фонду Самым маладым! Як увесь не пракаўталі Гэты самы фонд, Тады Ў апошнім У квартале Падганяюць халады. Лістапад Хваліцца рад — Ён збірае Шмат Парад. Снежань-лежань Згусціць хмары — У разгары Семінары! Вучацца «Семінарысты», Драматургі, Сцэнарысты, Мастакі I цыркачы. Дзе харчы, Там i тарчы! Вырашаюцца пытанні! Быў бы семінар Даўно Па фігурнаму катанню, Ды няма катка Адно! О, Літфонд! Твае рашэнні Мудрыя, Я шчыра веру,— Бо паседжанні Праўлення Быццам тайная вячэра!..

У ЛЕСЕ ЁСЦЬ ДОМ ТВОРЧАСЦІ

(Чакай, чытач, не моршчыся!)

Далей ад шуму гарадскога, Ад рэдакцыйнай мітусні! Малі Літфондаўскага бога, Паэмы, Элапеі сні... Прыдвай краскі ў росным лузе, Рыфмуй усе да аднае! Хвастом вільне Сабака Зюзя — Ён толькі знаных прызнае. Персонаю сваёю цешся. З уласным ценем за руку Вітайся. Кроч па збітай сцежцы. А не — Прастуй па цаліку. Лаўровы ліст? Усім даволі! Пішы ў цяпле Пра снег, пра золь. А не хапае ў нечым солі — Дабавіць кухар Анатоль. Перад салдатам не хваліся. Ён вам раскажа спакваля, Як Жукава карміў калісьці! І Караткевіча... Пасля, Паэтка просіць спачування (Не наламаць бы ў лесе дроў!): — Пяць вершаў толькі Да снядання Прынесла Муза, Як свякроў... У кожнага сваё старанне, Тут, у тузе Ялін i траў, Заспанай восенню Шторання Вялюгін рыжыкі збіраў. Тут кожны сук, Як напамінак. І навакольныя лясы Люляюць на сваіх галінах Усіх масцітых галасы. Пра ўсіх я не пішу... Прабачаць!!! А то сядзі i моршчы лоб, Не прапусціць хаця каго б, Як у дакладзе справаздачным. Ну проста рай! Усё ў мінулым... Астыў літфондаўскі запал. I захлынуўся ўласным гулам Усіх прамоў дзевяты вал. A кіраўніцтва не заплача — Свая бліжэй да сэрца дача. Хоць i наведвае, ды рэдка. Лес — не Саюз: пануе мір! Тут затрымаецца дырэктар, Нібы транзітны пасажыр. Зашмат цацанак-абяцанак... А покуль штатны інжынер Грызе зарплаты абаранак, Мароз хапае за каўнер. Зноў зіма-лета, зіма-лета, Як той цыган даводзіў. Хіба Хтось дом трымае для сюжэта Пра старасвецкую сядзібу. Што павукам ззажаць на гэта! Ва ўсіх пакоях непрыбраных Так пазакручвалі сюжэты, Нібы ў Шамякіна ў раманах. Ці для СП цяжкая ношка? Ці хочацца сказаць скарэй: «Избушка там на курьих ножках Стоит без окон, без дверей?!»