Читать «Смерць — мужчына» онлайн - страница 9
Адам Глёбус
Вось так мы i жывём утраiх у адным пакойчыку, другi праветрываецца. Калi-небудзь пах выветрыцца. Дзякуй Богу, няма ў гэтым свеце вечнага.
Сіні пад'езд
— Вось папера. Бяры i пiшы, як i чаму ты забiў чалавека, — загадаў следчы.
— Пiсаць толькi пра забойства цi пра Сiнi пад'езд таксама? — перапытаў Тарас.
— Пiшы пра ўсё. Чым болей — тым лепей.
* * *
Цяпер я — вырадак i забойца.
А раней кнiгi любiў, не часопiсы i газеты, а кнiгi. Спынiўся, упаў, разгарнуў, i цябе няма, i ўсё адно, якi ўздымаюць сцяг. Ты далёка-далёка. Мора, белая лодачка плыве...
Та-ара-ас!!! Гэта мяне. Далей, далей ад свайго iмя, ад клiчу, ад загаду. I можна ўцячы. А як збегчы ад нянавiсцi да самога сябе, ад уласнай баязлiвасцi, ад калецтва?
Вырадак! I лепш пра мяне не скажаш. Баюся, што не пераадолею сваiх вар'яцкiх намераў. Вось з iх i пачалося...