Читать «Смерць — мужчына» онлайн - страница 11

Знайсцi пакупнiка — справа, як адразу ж i высветлiлася, няпростая. Бар маленькi. Усе ўсiх ведаюць. Не прадаваць жа знаёмым, дый якiя там грошы?

Мы ўжо ледзь не расчаравалiся ў Сержуковай прапанове, калi заўважылi каля стойкi камандзiровачнага. Такiх здалёк пазнаеш па зашуганай паставе, адразу вiдаць чужанiцу. Горад, калi не свой, адразу накладзе на твар пячатку страху, нiдзе не дзенешся. Ён узяў дарагi кактэйль з маслiнаю i сеў у самы светлы куток, блiжэй да дзвярэй. Такiм больш пасуе куфель пiва, а не келiх з гнуткай саломiнкаю.

Сяржук падсеў да госця i пачаў:

— Вам наш горад падабаецца?

— Акуратны, чысты, — камандзiровачны выдаваў, што спакойны.

— Мы любiм парадак. Толькi сумна ў нас, не хапае яшчэ колькi мiльёнаў насельнiцтва, каб стала па-сапраўднаму весела.

— Мне дык не сумна, — запэўнiў госць, нiбыта ён сарамлiвая i разважлiвая жанчына, а не васьмiдзесяцiкiлаграмовы мужык.

— Аднаму заўсёды сумна, — гнуў сваё Сяржук.

— Ты ж не адзiн.

— У тым i справа, — Сяржук правёў даланёю па твары, нiбыта страшэнна стамiўся. — Я на працы.

Я паклаў руку на Рыцiна калена, яна накрыла маю руку сваёй. Захацелася звалiць. I трэба было сысцi, забраць Рыту i сысцi да мяне цi проста куды-небудзь.

— А што за работа ўвечары, дый яшчэ ў бары? Можа, ты пры выкананнi? — госць заўсмiхаўся, пэўна, уразумеў, куды заварочваецца размова.

— Дапамагаю самотным, — намёк на праваахоўныя органы Сяржук пакiнуў без увагi.

— Атрымлiваецца?

— Давай пойдзем, — зашаптала Рыта мне на вуха.

— Пасядзiм, — я зняў руку з яе калена.

— Звычайна абломлiваецца, — запэўнiў Сяржук камандзiровачнага.

— А што трэба, каб абламалася? — той адсунуў келiх з костачкай ад маслiны на край стала.

— Жаданне мець жанчыну.

— Жаданне ёсць.

Тут бармен запусцiў рок-н-рол, i я толькi ўбачыў, як Сяржук гаворыць, як камандзiровачны хiтае галавой i завязвае на вузел саломiнку.

Па дарозе да нашага стала госць узяў кактэйль, але калi сеў, дык паставiў келiх перад Рытаю. А яна замест "дзякуй" выдала "ну-ну". Мне падалося, што праз халоднае "ну-ну" ўсё i ляснецца, але я памылiўся.

— Знаёмцеся, наш госць... — пачаў быў Сяржук.

— Не трэба фарматворчасцi, — госць махнуў рукой, нiбыта адганяў камара. — Нiколi не думаў, што ў вас усё так лёгка вырашаецца.

— А ў вас iнакш? — пацiкавiўся я.

— Цяжэй. Можна знайсцi жанчыну, але горад невялiкi, i плёткi разлятаюцца iмгненна, а ў мяне пасада.

— Спачуваю, — Сяржук пагладзiў пальцам дзюбу свайго носа. — А колькi каштуе ў невялiкiм горадзе палавое задавальненне?

Рыта пачырванела, але ў прыцемку пунсовасць на твары была ледзь заўважная, можна скiнуць на алкаголь. Я паклаў далонь на яе калена.

— Усё залежыць ад часу i месца, — адказаў камандзiровачны.

Мне тады згадаўся школьны падручнiк па грамадазнаўству — месца, час, вярхi, нiзы, могуць, хочуць, працэнты...

— Месца — аднапакаёўка прыбраная i чыстая. Час — дзве гадзiны. Ну, а гэта Лiза.

— Дваццаць пяць, — падсумаваў госць.

— Гэта Лiзе. У сталiцы ўсё значна даражэй.

— Вам па сто пяцьдзесят каньяку.

— Па дзвесце пяцьдзесят, пляшка, — удакладнiў я i зняў далонь з Рыцiнага калена.