Читать «Смерць — мужчына» онлайн - страница 12

Камандзiровачны прынёс ад бармена каньяк у шкляной колбе.

— Мы тут пачакаем, — Сяржук пстрыкнуў па колбе, — за каньяком.

Задаволены госць i сумная Рыта, а цяпер Лiза, пайшлi.

Сяржук узяў каньяк, падышоў да бармена i папрасiў схаваць. Колба знiкла за стойкаю.

* * *

Праз кухню i склад мы з Сержуком трапiлi ў цёмны, застаўлены прыватнымi машынамi двор. Шпаркай хадою выйшлi на праспект, прабеглi праз сквер, паўз фантан, мiнулi тэатр i нарэшце апынулiся каля шэрага будынка з вялiкай вазаю на франтоне. У iм быў толькi адзiн пад'езд з найменнем Сiнi. Назоў Сiнi пад'езд атрымаў толькi за тое, што дзверы на гарышча былi пафарбаваны ў брудна-блакiтны колер. Праз гарышча можна патрапiць у суседнi дом, так што ў Сiнiм ажно тры выхады i адпаведна ўваходы. Галоўны, цi асноўны, уваход — металёвыя дзверы з грувасткiм парталам на вулiцы Карла Маркса (апошнiм часам яе называлi Маркеса); другi, цi чорны, выводзiў у двор; трэцi, той, што праз гарышча, на вулiцу Фрыдрыха Энгельса. Нават па назовах вулiц вiдаць, што дом стаiць у самым цэнтры сталiцы. Адпаведна, фасад абвешаны мемарыяльнымi дошкамi. Ажно два профiлi рэвалюцыянераў, анфас лаўрэата ўсiх магчымых на Беларусi лiтаратурных прэмiй i анфас вядомага этнографа i даследчыка старажытных культур Блiзкага Усходу. На адзiн будынак дык i занадта, здаецца.

Пэўна ж, некалi ў прасторным пад'ездзе i кiлiмы ляжалi, а цяпер трэба пад ногi глядзець.

Сяржук згасiў святло. Мы схавалiся ў нiшу, дзе па задуме архiтэктара павiнна была б стаяць скульптура, якая-небудзь напаўаголеная Венера з падносам для вiзiтовак у мармуровых руках.

Рызыка сутыкнуцца з выпадковым чалавекам у Сiнiм пад'ездзе была мiнiмальная, бо жыльцы такiя паважаныя i старыя, што нават сваiх хвастатых сяброў выгульваюць удзень.

— Мала мы ўзялi з камандзiровачнага. Што гэта за грошы, пляшка каньяку? — зашаптаў я.

— Яшчэ возьмем, — атрымаў у адказ.

— Ты пачнеш, — сказаў я.

— Пачну. Толькi курыць страшэнна захацелася.

— Патрываем. Колькi тут засталося?!

* * *

Спружына на ўваходных дзвярах войкнула — кай-й-йн, кай-й-йн.

— Як цёмна! — Рыцiн баязлiвы голас запоўнiў цемру.

— Зараз знайду запалкi, — спакойна сказаў камандзiровачны.

— Не трэба псаваць сярнiчку, — Сяржук ужо стаяў за спiнаю ў госця i загароджваў выхад.

— Што тут адбываецца? — разгубiўся той. Я ўклiнiўся памiж Рытаю i разгубленым госцем.

— Ты што да дзяўчыны лезеш? Яна ж не хоча гэтага, — з Сержука паперла агрэсiя, так прэ паветра з прабiтай шыны.

— Як гэта не хоча? Лiза? — рэха ўзняло ўгару дзявочае iмя.

А яна схавалася ў нiшу, як дамаўлялiся.

— Згвалцiць хацеў? Га? — Сяржук хапае камандзiровачнага за руку вышэй локця.

— Я пазнаў вас, вы з бара, — з госця рвалася недарэчная радасць.

— Не крычы! — сыкнуў я на ўзрадаванага госця i ўчапiўся абедзвюма рукамi ў ягоны пiнжак.

— Я пазнаў вас, — паўтарыў ён, але без радасцi.

А я пацягнуў пiнжак на сябе i адчуў, як гаспадар напружыўся, зрабiўся цяжкi, чыгунны, нязрушны.

— Не крычы. Слухай. Уважлiва слухай. Ты пазнаёмiўся з ёй на вулiцы. А да гэтага ты выпiў у бары i таму табе захацелася пазнаёмiцца з дзяўчынаю. Ты прапанаваў ёй прайсцiся. Ты зацягнуў яе ў пад'езд. Напалохаў i прымусiў iсцi ў пад'езд, каб там згвалцiць. Яна закрычала. Мы пачулi...