Читать «Дамавiкамерон» онлайн - страница 14

Крокi наблiжалiся. Каханкi выразна чулi, як нехта прайшоў зусiм побач, здаецца, працягнi руку — i схопiш, але яны нiкога не ўбачылi. Над высокай жнiвеньскай травою стаяў туман.

— У мяне такое адчуванне, што гэта не чалавек i што ён не сышоў, а стаiць i назiрае. І ён нас бачыць, а мы яго не.

— А хочаш ведаць, хто гэта быў?

— Зноў пра пiльнага вартавога?

— З вартавым ясна, а тут... Ёсць паданне, нiбыта ў тутэйшых мясцiнах жыве Туманнiк. Раз на год ён забiрае чалавечыя душы да сябе ў балотнае царства. Робiць злачынствы... Ішоў п'яны, упаў з моста i ўтапiўся. Машына ўрэзалася ў дрэва, i шафёр загiнуў... Але кажуць, што робiць ён гэта толькi раз на год.

— І ты верыш?

— Веру, не веру. Але цiкава.

— Давай забудзем пра гэтага Туманнiка, я ўжо забыла.

— І я забыў. У цябе такiя прывабныя каленi, — каханак пацалаваў калена сваёй каханкi.

— А чым табе падабаюцца мае каленi?

— Яны такiя круглыя i акуратныя. А яшчэ мне падабаюцца твае сцёгны i... — каханак пацалаваў каханку крыху вышэй калена.

— А чым табе падабаюцца мае сцёгны?

— Яны светлыя. А яшчэ мне падабаецца тваё жаночае месца, якое ты так чыста пагалiла...

Праз туман да каханкаў даляцеў вiск машынных тармазоў i рэзкi ўдар жалеза аб камень.

— А я забыла, што дарога зусiм побач. Давай падыдзем паглядзiм, можа, трэба дапамагчы.

— Каму дапамагчы? Туманнiку?

— Вар'ят.

— Ідзi, дапамагай. Ты што, доктарка? Як ты зможаш дапамагчы?

— Адна не пайду.

— Разумна. Пабудзь тут, я схаджу.

— Чакай. Я не хачу заставацца адна ў гэтым праклятым тумане.

— Глядзi, асфальт, значыць — мы слушна iшлi. Вунь i машына. "Хуткая дапамога". Чакай. Я адзiн. Не падыходзь.

— Што там?

— Мяне зараз выверне.

— Яны мёртвыя? Я пайду пагляджу.

— Лепей не хадзi.

— Давай разам падыдзем.

Каханкi падышлi да скарабачанай машыны.

— Якi жах! А шафёр да цябе падобны. Паглядзi. І профiль, i валасы, i нават рукi...

— Лепш пойдзем адсюль. Ты адчуваеш пах крывi? Цяжка, як на бойнi, праўда?

— Слухай, а чаму гэта дарогу бетонным плотам перагарадзiлi?

— Давай я цябе падыму, i паглядзiш, што за плотам.

— Нiчога не вiдаць. Трава, дарога i туман.

— А цяпер пайшлi адсюль. Гэты пах крывi становiцца нясцерпны. Калi iсцi шпарка, праз паўгадзiны будзем у горадзе.

Каханкi ледзь не беглi.

— А доктарка ў машыне была падобная да цябе.

— Гэта ты гаворыш, каб аспрэчыць сваё падабенства да шафёра.

— Глядзi, нехта знак "аб'езд" павалiў.

— Давай паставiм.

— Не чапай, хай ляжыць, хай усё застанецца, як было. Нiбыта нас тут няма.

— Можа, твой Туманнiк i знак павалiў?

— Вядома, Туманнiк. І да машыны не трэба было падыходзiць. Усё роўна не дапамаглi б. Ведаеш, у маiх суседзяў на мiнулым тыднi захварэла дзiця. Яно пачало плакаць сярод ночы. Яго суцяшаюць, а яно плача i плача. А я ляжу i слухаю, як плача дзiця i як мацi з бацькам яго суцяшаюць. Я магу толькi слухаць плач за сцяной.

— І чым скончылася?

— Дзiця супакоiлася, я заснуў.

— Бачыш мост, за iм бензакалонка i тэлефон-аўтамат.

Каханкi накiравалiся пад мост. Туман зрабiўся густы, што цэмент.

ХV. КАДУК

Кухарка з руднянскай школы гнала самагон. Яе нават штрафавалi, ажно на чатырыста рублёў. І давялося прадаць усiх качак i гусакоў, каб заплацiць той штраф. Але i пасля гэткiх цяжкасцяў кухарка не пакiнула свой занятак. Гнала яшчэ больш, толькi прадавала праз знаёмых цi калi папярэдне дамаўлялiся. А не так, што прыйшоў пад акно, пастукаў i табе вынесуць.