Читать «Дамавiкамерон» онлайн - страница 79

— Чакай, чакай! Спынiся, iнакш ты зараз памрэш!

— Не памром! — аднекуль здалёк даляцела да распаленай гаспадынi.

— Памрэш, — прахрыпела тая.

— Не памром! — азвалася траiстае рэха.

Жанчына ўслухалася ў сваё ахопленае страсцю цела. Яна раптам уцямiла, што дзве рукi i адзiн чэлес не здатныя на тую колькасць пяшчоты, якая вадаспадамi лiецца на яе. Жанчына ачнулася: у празолкавым паўзмроку над ёй навiслi ажно тры Дамавiковыя галавы.

— Ратуйце! — яна тузанулася, спрабуючы вырвацца з ланцугоў пяшчоты, але не здолела i сцiшылася.

— Нашто ты вырывалася? Супакойся! — загаварыла барадатая галава. — Нам жа так добра, — яе падтрымала Дамавiкова галава, якую ўпрыгожвалi не кудлы, а зграбны чубок i вусы. — Не часта здараецца, каб нехта чуў, бачыў, а тым больш меў Дамавiка ў трох ягоных аблiччах: Бацькi, Сына i Дамавога Духа, — запэўнiла трэцяя паголеная i пастрыжаная пад нуль галава.

Жанчына скарылася з лёсам, i яе асалодам не было канца-краю аж да ранiцы.

А ранiцаю Дамавiк у выглядзе аднаго расхрыстанага мужчыны пакiнуў шаснаццацiпавярховы будынак.