Читать «Амплітуда смеласці (I лірыка, і гумар.)» онлайн - страница 38

Тэразін

На дроце калючыя вузялкі Пазавязаны немым адчаем, Каб не забылі пра тое вякі, Як тут маўчалі, Як тут крычалі. Наўгадзь любы вузялок развяжы, Не разгадаеш, чаго ў ім болей — Крыві звуглелан, ці злой іржы, А ці нікім не ўчутага болю? Не змыла ліўнямі Arbeit macht frei! Дасюль жахае Ordnung славуты, Што прапаноўваў, як пекла ці рай, На выбар вязню, Смерць ці пакуты. Легенды здымалі 3 кастроў, з цвікоў Сваіх герояў часцей для раю. Як ні завязвае час вузялкоў, Усё гісторыя забывае. Спакойна драўляныя пасталы Турыст з Японіі разглядас. Драўлянай падэшваю, Як з імглы, Грукоча веймарка маладая. Прыслухайся — ўчуеш дзіцячы плач. Гучыць нямецкая мова смела. А ў камеру смерці ластаўка, бач, 3 вясцінай добрай Позна паспела. У думках Хоць зернятка болю ўзваж, Цяжарам жаху будзеш наліты. 3 канцлагерам побач Ляжаць наўсцяж, Нібы буханкі эрзацу, Пліты...

Вечаровае развітанне

Хутчэй за ўсё цямнее ў Старым месце. Змрок хоча прыцемкі з завулкаў змесці, Каб цішыня, прайшоўшы ўсе абходы, Спакойна падалася да гасподы. Гулчэе брук, і вулачкі размовай Заняты Ялаўцовая з. Яловай, Як тыя дрэвы ўлетку на паляне, Калі звысоку ў заглуш промень гляне. Кладуцца спаць паважныя нражане. I храмы ў неба цягнуцца крыжамі, Адкуль ім сонца толькі што свяціла, Ды сасвяцілася за дзень свяціла. У нечым ціхі голуб на званіцы На ноч перад галубкаю вініцца. Зяхаюць за піўніцаю піўніца. А келіхам і льецца, і звініцца. I кот, як нейкі дух сярэднявечча, Нахібіўшыся, небадах нявечыць. На радніцы адно гадзіннік слынны, На чвэрткі скупа дзелячы гадзіны, Не спіць адзіны,— штогадзіны кожнай Смерць звоніць у званок рукою усёможнай, I ўсе святыя не заснуць на волас, Аж покуль певень не падасць свой голас. Настоеная на заснулых гулах У змораных мурах вякоў мінулых, Нібы ў вялізных чанах, бродзіць брага. Не дрэмле смага.                      Добрай ночы, Прага!

ЗАГОНШЧЫКІ СЛАВЫ

А лірык пра сэрца,

Пра свой патайнік,

Дудзіць — і не можа спыніцца.

— Хоць сэрца бяруць,—

Заўважае мяснік,—

Ды лепей за ўсё

Паляндвіца!

Амплітуда смеласці

Хоць для вока не відна, У одапісу, ў меласе Есць свая шкала адна — Амплітуда смеласці. Шэф — вялікі, Ты — малы, Твой аклад у цэласці, Ты пільнуешся шкалы Амплітуды смеласці! Не хадзі па бітым шкле. Да васковай спеласці Адхіляйся па шкале Амплітуды смеласці. I, лясны кіраўнічок, Дбай у асавеласці, Дзе, які ўзарваць карчок. Амплітуда смеласці! Думка дзёрзкая была, Ды чаму ж сумелася? Не пускае зноў шкала — Амплітуда смеласці! Хочаш скразнякоў, Святла, Пахвала прыелася,— Вытры ўсю шкалу Датла, Набярыся смеласці!