Читать «Амплітуда смеласці (I лірыка, і гумар.)» онлайн - страница 31

Чэхаславакія, 1939

Но покамест во рту слюна —

Вся страна вооружена!

Марына Цвятаева

Мы ўсмак наеліся эрзацу I наслужыліся панам, На мове роднай Агрызацца — Адно, Што засталося нам!

Заручэнне ў замку Чэрвена Лгота

Замыкаюць замок На жалезным пуце, Маладзён каб не ўцёк. Ён і рад пакуце. У руцэ ў маладой А са стужак пуга — Пад сямейнай дугой Клопат ведай туга! А калёраў усіх Весялушкі-стужкі, Каб не выкнуў жаніх Дужа да падушкі. Віўкі, што пугаўё, Стан у маладухі. Як упусціш сваё, Будзеш аблавухі. Зойдзе ў пяткі душа, Як заходзіць пужка. Замест капелюша Будзе аблавушка. 3 куфля дзьмуць халады, А з куфэрка — вецер. 3 маладой малады, Як з цяцеркай цецер. Роем ля маладой, Мёд пачуўшы, Восы. Стаў зялёнай вадой Засланяе вочы. Прагне музыкі гмах Ад байніц да клямак. На самоту замах Бласлаўляе замак.

Вяртанне трывогі

У музеі Леніна У Празе, Дзе пануе велічная сціпласць, Экспанат адзін жадана ўразіў, 3 туманоў гадоў, Як выспа, выплыў. I настрой сваёй трывогай ранні У абдымкі сціснуў спадналуску, Загучала: Predavani zbrani Bladym paryzanum v Belorusku. Патранташамі аперазаным Вершам Словы ў пушчах аддаліся. Зброю разам з помстай Партызанам У музеі веры, як калісьці, Перадаў навечна час ва ўладу Славы, А не ў нетравыя сховы. А не патрабуюць перакладу Выгукнутыя пашанай словы! Дата — Год сорак другі, рашучы — Ззяе лемяхом бяды ратайна. Успамін — Няўбачаны лазутчык — Сэрца ў партызанскі край вяртас. Можа, гэта хлопцы Лабанковы Ці Машэраўскія аднагодкі, Лёс перахітрыўшы выпадковы, Аж дасюль вартуюць міг кароткі? Быццам тут да мужнасці звыкалі, Дзе сталела праўда 3 іх бацькамі, Каб ісці за Леніным з вякамі Большасцю сваёй Бальшавікамі!

Пакуль

Пакуль мы ўсё, Што ўраз пусцілі прахам, Узновім зноў Па памяці гравюр, Нам доўга пакланяцца Рымам, Прагам, Зайздросна гледзячы На кожны мур. Вядома, войны — I якія войны! — Упадабалі край наш 3 даўніны. Але ці кожны з нас Душой спакойны Жыве, не адчуваючы віны? Жытло патрэбна, Неабходны крамы, Дзе будзе дзённы I надзённы хлеб. Ды ўсё яшчэ душа Імкнецца ў храмы. Іх не заменіць Дамавіты склеп. Хоць можа стаць Свет Новаю Пампеяй, Памкненне не прыпыніцца нідзе. I кожны з нас Жыве сваёй надзеяй, Што светлы храм Нарэшце ды ўзвядзе!