Читать «Маладзік над стэпам» онлайн - страница 8

* * *

Світанняў я з табой не сустракаў, Не рассякаў вяслом азёрнай хвалі. I толькі ў хваляванні скуб рукаў, Калі цябе да дошкі выклікалі. Здавалася, што бачыць увесь клас, Калі ў твой бок глядзеў я незнарокам. Каб аб сабе напомніць лішні раз, Па пяць заўваг я зарабляў на ўроку. Што стала мне ты нейкаю другой, Баяўся i сабе прызнацца ў гэтым. Ды толькі ўсе чамусьці нас з табон На кніжках плюсавалі без сакрэту. Ну, a калі кілометры за два Дамоў з аднавяскоўцамі ішла ты, Як крыўдна мне было, як я злаваў, Што каля самай школы наша хата. Гады прайшлі. У кожнага свой шлях. I апынуўся я не ў роднай хаце. ...З усмешкай палахлівай на губах Я сніў цябе ў студэнцкім інтэрнаце. I вось, нарэшце, на лістах шасці Прызнаўся я табе ў сваім каханні. З трывогай «заказное» апусціў I атрымаў адказ — тваё маўчанне. Дамоў прыехаў. Кажуць, трэці дзень Грьшіць тваё вяселле (я ж не веру). Вянок з гароху хочуць мне надзець Сябры, як адстаўному кавалеру. Хай надзяюць — мне невялікі страх, Я з гора пацягну з кілішка троху. Дык пасядзім з табою мы ў вянках, Твой з красак палявых, а мой — з гароху. ...Хай снег гадоў асядзе ў валасах, Хай будзе мне хоць пяць разоў па дваццаць — Усмешкай палахлівай на губах Ты школьніцай мне будзеш усміхацца... 1957

ДОБРАЙ РАНІЦЫ!

A птушкі расстанне прарочаць. Зара маладая займаецца... Кажу я табе: — Добрай ночы... Хоць трэба казаць: — Добрай раніцы. I вочы ўглядаюцца ў вочы, Гарэзныя, шчыра ўсміхаюцца. I кажуць яны: — Добрай ночы. Хоць трэба казаць: — Добрай раніцы. I рукі разняцца не хочуць— Мацней яшчэ толькі сціскаюцца. I кажуць яны: — Добрай ночы. Хоць трэба казаць: — Добрай раніцы! 1957

ВІШНІ СПЕЛЫЯ...

Жнівень плаваў па-над даллю Пахмурнелаю. Мы з табою абіралі Вішні спелыя. Нам з табою самі голлі Нагіналіся. Рукі нашыя міжволі Сустракаліся. Адвячорак нахапляўся. Праца ўвішная. Ды марудна запаўняўся Кошык вішнямі. Ды палалі твае вусны Зружавелыя — Сакавіты ж i смакуемы Вішні спелыя... 1957