Вы, што так слёзна гаварыліПра ўсе няшчасці нашы,А самі ўпотайкі даіліКаровак з чыстай пашы,Каб з малачком не трапіў цэзійУ панскае саслоўе,—Скажыце старцу на пратэзе:Як вашае здароўе?А то трывожыцца ён вельмі:Хаця ж бы вы, адпаўшыАд тога вымя, не самлеліНа ўсенароднай пашы.А што вас з рогату затрэсла?Што ён дурны, той старац?Што ўсіх турбот было вам — крэслаПад вымем пераставіць?О, так! Дурны! Каб быў разумныСтары салдат бязногі —Дык не сядзеў бы з шапкай сумныНа плошчы Перамогі.1993
Мой кароткі адказ
Вы скажаце: я выракся кагосьці?Каго? Фальшывых ідалаў-святош,Якім паверыў некалі?.. Ну што ж,Хай Бог даруе хібы маладосці...Ад той зямлі, дзе маці нарадзіла,Ад тых магіл, дзе прашчуры ляжаць,Ад нівы той, дзе сеяў я, каб жаць,Ад мовы той, што ў цемры мне свяціла,—Не адракаўся і не адракуся!Запомніце: пярэваратнем яПавек не скінуся. Душа маяI ў небе будзе трызніць Беларуссю.1993
Што я думаў...
Што я думаў, стоячы у чарзе,Пасярод галоўнай самай залы,Покуль гаварылі тыя ўсе,Для каго мы — толькі самазвалы?Для каго дзяржавы Беларусь —Не было, няма і быць не можа...Што я думаў? Я згадаў чамусьЛесвіцу адну, даруй мне Божа.Лёс наш колісь праз яе пралёг...I да жудасці мне ясна стала,Ад чаго ў той лесвічны пралётПаляцеў стоць галавой Купала.1993
Перад картай Радзімы
На абрыс Радзімы глянуў зноў —I ўцямрэла неба грамавое!Людзі! Колькі ёсць праклённых слоўУ святой і вечнай нашай мове —Я прашу вас: па апошні ўздых,Аж пакуль не прыме дол смяротны —Праклінайце! Праклінайце тых,Хто абрэзаў колісь край наш родны!1993
За драбніцу
Зноў нас хваляць.I зноў за халуйства.I мы ўдзячна прымаем хвалу.Кажуць: «Будзе вам хлебная луста,Каву будзеце мець і халву.I для кожнае пані — куніцу,I для кожнага пана — аўто.Праўда, возьмем і ў вас мы драбніцу —Возьмем... мову.Дык гэта ж — нішто!..»Брава! Колькі набытку без страты!Мова нам ні к чаму сапраўды,Калі рот будзе справай заняты —Цэлы дзень будзе повен яды.1993
