Читать «На высокім алтары» онлайн - страница 18

Беларускія цымбалы

Алесю Лявончыку

Цымбалы, Цымбалкі, Цымбалі кі звонкія! Жывая душа. Беларускай зямлі! На нівах і ў пушчах, На ўзмежках рамонкавых Вы голас чароўны Для спеву ўзялі. Журчанне крынічкі, I песенька жаўранка, I гоман калосся, I пошум трысця, I шэлест узвышаны Сцягу дзяржаўнага — Усё ў вас злілося У песню жыцця. Цымбалы, Цымбалкі, Цымбалікі родныя! Пачую — і ўчую: Радзіма пяе! Чаго ж вы парою Такія журботныя? Чаму весялосці Вам так не стае? Напэўна, вы ловіце Чуйнымі струнамі I сумныя бомы Хатынскіх званоў, I шал чарнавею Над светлымі рунямі, I сыканне гадзін, I крык груганоў. Няхай сабе грагаюць — Злосныя, хцівыя. Любові не ўсмерціць, Дабра не забіць! Звініце, цымбалкі, Гудзіце, гудлівыя, Каб неба з зямлёю У душах радніць! 1992

Санет Адаму Міцкевічу

Ты нарадзіўся ў сэрцы Беларусі. Тваёю першай нянькаю былі Яе паданні, што наўкол жылі, Яе напеў, якім звінелі гуслі. Суровы краю лёс цябе прымусіў Пець не на мове роднае зямлі, Бо нашых прадзедаў у зман звялі, Бо душы іх нячысцік збаламуціў. I ўсё-ткі лёс аддзячыў нам, няйначай: Так, волатам ты ўзрос на ніве нашай, Каб славе Польшчы паслужыць пяром, Але, вялікі і ў любві і ў скрусе, Ты стаў і вечнай славай Беларусі — Яе красы чароўнай песняром. 1992

Нават пекная пані...

Удержи меня,

моё презренье...

С. Ясенін

Скарпіёнскіх кампаній У разгары пара. Нават пекная пані Яд пусціла з пяра. Пэўна, годная мэта Акрыліла на «плён»? Дробязь: злосць на паэта, Што не вырадак ён. Прастакам для спажывы, Слоў атрутных паток Сёння ж пойдзе ў паршывы Манархісцкі лісток. Дзе накутнікаў здані Па закутках маўчаць — Пасквіль пекнае пані Будзе обер чытаць. Ну, а людзі не клюнуць На заманлівы «твор». Не паглянуўшы, плюнуць, Скажуць: «Ведамы ўзор!» Скажуць: «Пані ў аблудзе Шлях абрала крывы...» Я — не іншы, чым людзі. Я — такой жа крыві. I таму, што не іншы I свой род вызнаю — Ты даруй, Усявышні, Мне пагарду маю. 1992