Читать «Вячэра манекенаў» онлайн - страница 80

— Добра, Васіль... Яшчэ сазвонімся. Я i не распаковывала той мяшок. Не паспела... Пайду пагляджу, дзе там гэты ліст...

І адразу, як толькі паклала трубку кінулася да мяшка. Хутка развязала шпагат, расхінула мех... Спінка крэселка з вензелем, нейкі пакунак (відаць, штосьці паклалі ёй сваякі ад сябе), а гэта, напэўна, i люстэрка, загорнутае ў хустку. Выцягнула яго, адкінула хустку, i сэрца зашчымела. На канверце, заткнутым за рамку, было выведзена далёка не пісарскім бабуліным почыркам: «Унучцы Лідачцы». Разарвала канверт... Бабуля пісала алоўкам, словы ледзь разбіраліся, але Ліда чытала:

«Дарагая мая ўнучачка, Лідачка! Напачатку, у першых сваіх слоўках хачу напісаць, што ты ў нас з Хведзечкам была першанькая, таму i самая любенькая ўнучачка. A пішу я табе з выпадку, пра які ты ўжо ведаеш, даражэнькая Лідачка. Табе ўсё расказалі. І ты павер мне, унучачка, прымі усё да душы сваёй. Я ўжо, залатая мая Лідачка, пабыла Там... I Архангелы прасветлыя мяне сустракалі, i Хведзечку свайго, а твайго дзеда я бачыла, але i Там, Лідачка, бываюць памылкі. Мне яшчэ трэба было тыдзень пабыць тут, на зямельцы гэтай, i мяне Архангелы прасветлыя вярнулі назад. Але паспела я тое-сёе Там уведаць. Таму i пішу табе, Лідачка. Жыві спакойна, мая родная ўнучачка, радуйся жыццю свайму i нічога не бойся: ні чалавека паганага, ні звера, ні ліхога выпадку — ліст затрапятаў у руках, на вочы нагарнуліся пякучыя слёзы, Ліда чытала далей,— У цябе ад Бога ёсць заступнічак, ёсць твой абаронца, заўсёды верны табе, твой Анёл-Ахоўнік. Ён будзе весці цябе да самага канца твайго i будзе прасціраць над табою сваю прасветлую даланю. Радуйся гэтай ласцы Божай, Лідачка, маліся Богу i свайму Анёлу-Ахоўніку, райся з ім, спадзявайся на яго, прасі ў яго рады i вер яму, ён — твой шчаслівы лёс, Лідачка.

А вось Генік наш, твой малодшанькі брат, унучачка, яшчэ пакуль не заслужыў жыццём сваім заступніка вернага. Малалетні ён, Лідачка, неразумны яшчэ. I вось пішу я табе, каб ты змагла неяк пад'ехаць да сваёй маці — маёй Надзечкі, мне самой не хочацца яе трывожыць, ты лепш ёй усё раскажаш. Дык скажы ёй, Лідачка, хай яна не адпускае Геніка на возера адзінаццатага ліпеня, таму што можа здарыцца бяда. Запомні гэты дзень, унучачка дарагая,— адзінаццатага ліпеня. Тагo, хто беражэцца, i Бог беражэ. А па мне не плачце надта, як я ўзрадуюся Там Богу, гэтак вы тут узрадуйцеся жыццю свайму...»

Далей ішлі словы развітання, i Ліда вярнулася да пачатку ліста. Перачытала яго яшчэ раз: «...У цябе ад Бога ёсць заступнічак, ёсць твой абаронца, заўсёды верны табе твой Анёл-Ахоўнік». I адразу пасля гэтых слоў ёй успомніліся іншыя словы, якія яна пачула з гадзіну таму назад ад таго маладзенькага лейтэнанта міліцыі: «Вы ж самі бачыце, акно на шпінгалет зачынена. Дык што ж такое атрымліваецца? Як гэта вы нават не падыходзілі да акна? Хто ж мог яго зачыніць?!»

Думкі наскоквалі адна на адну, мяшаліся i хвалявалі яе надзвычай. Яна то перачытвала ліст, то згадвала тое акно... Ну, вядома, прабег раптоўны скразняк, але калі паверыць бабуліным словам, дык ніякага скразняку i не было. Акно зачыніў ейны Анёл-Ахоўнік, i гэта ўжо выглядае самай сапраўднай містыкай, ці, наадварот, Лідзе суджана дакрануцца да нейкай вялікай таямніцы, якая не кожнаму i прыадкрываецца. Не... Ліда неаднойчы чула ад бабулі i пра архангелаў прасветлых, якія калісьці будуць яе сустракаць на нябёсах, i пра тое, што дзесьці Там... некалі бабулю сустрэне дзед Хведар, які памёр гадоў пятнаццаць таму назад. Мясцовы фельчар сказаў, што ў бабулі было кароткае летаргічнае забыццё i падчас гэтага забыцця ёй магло штосьці такое трызніцца, вось яна i напісала Лідзе... A шпінгалет сам саскочыў ад моцнага ўдару рамы.