Читать «Вячэра манекенаў» онлайн - страница 75

— Ага-а, была... Але, даруй, адкуль ты ведаеш пра гэты мой сон? — пытаюся я i сама міжволі пачынаю хвалявацца, спрабуючы ўнікнуць у ейныя словы, у тое, што яна мне туг наказала.

— Ра-а, які сон? Не заблытвай усё да канца. Ты была у Стыва, i за гэтым штосьці хаваецца... Уявіць немагчыма, але гэта ўсё праўда, Ра-а! Я ледзь стаю на нагах, мяне ўсю калоціць. Эрык дае мне нейкія кроплі.

— Таня, супакойся... Мы з табой маглі бачыць аднолькавы сон. Мы ж сваякі... У сваякоў гэткае бывае.

— Глупства! Я, дзякуй Богу, яшчэ пры сваім розуме... Я не звар'яцела, Ра-а. Стыў сказаў, што ты нават пакінула ў яго нейкія свае газеты. Што там надрукаваны твае апавяданні, i ён не ведае, што з імі рабіць цяпер?!

I тут я не вытрывала, нервовае напружанне лопнула. Я проста ўзарвалася:

— Як гэта Стыў Спілберг, вялікі кінарэжысёр дваццатага стагоддзя, не ведае, што рабіць з апавяданнямі, якія нейкім чынам трапілі да яго?! Няхай не будзе атлусцелым снобам! Няўжо ў яго няма элементарнай цікавасці: а што ж там, у той маленькай еўрапейскай краіне, адбываецца? А якая там культура, мастацтва, літаратура, нарэшце?! Хай возьме i прачытае...

— Як ён гэта можа зрабіць, Ра-а?

— Звычайна! У Амерыцы поўна нашых. Дык няхай расшукае англамоўнага беларуса. I ніякіх праблем з гэтымі апавяданнямі!

I я замаўкаю: «А пра якія гэта апавяданні я ёй тут распавядаю?! Тыя штотыднёвікі, у якіх яны надрукаваны, ляжаць на паліцы над маім пісьмовым сталом». I я гляджу на паліцу i не бачу ніякіх штотыднёвікаў. Там, дзе яны яшчэ ўчора ляжалі, стаіць статуэтка нейкага кітайскага асветніка. Дык сапраўды, што ж гэта такое адбываецца? Мне стала цяжка дыхаць.

— Ра... Ра-а... Не маўчы!

— Ну што не маўчы?! Што?! На паліцы няма штотыднёвікаў, i гэта ўжо сапраўдны абсурд. Фантасмагорыя! A ўсё... Усё ўпіраецца ў гэты злашчасны аўтограф! Ba ўсім вінаваты сам Спілберг. З ягонага аўтографа ўсё i пачалося... Гэты аўтограф атручвае маё жыццё!

— Ра-а, дык чаго ты?! Супакойся... Калі ў цябе такія вялікія праблемы з аўтографам Стыва... Парві! Вазьмі i парві яго. Гэта ж так проста! Стыў не пакрыўдзіцца. Ён і ведаць пра-гэта не будзе.

I я ўжо не слухаю Таню. Мне карціць як мага хутчэй падысці да кніжнай шафы, выцягнуць з-за шкла тую прыгожанькую паштоўку i, няхай мне даруе мастак Петэр Севярын Кроер, разарваць ягоны «Летні вечар на Біч» на драбнюсенькія шматкі... Што я, вядома, i зрабіла, як толькі развіталася ca стрыечнай.

I вось стаю на балконе. З задавальненнем гляджу, як лёгкія папяровыя кавалачкі плывуць у паветры, падаюць на траву. I мне чамусьці вельмі радасна. назіраць за гэтым іхнім летам.

— Гэ-эй, суседка!

Пераводжу позірк... Ах, Вася! Зноў сусед Вася. У яго таксама добры настрой, ён ужо, напэўна, здаў у прыёмны пункт сваю парожнюю тару i цяпер паспеў добра затаварыцца. З кішэняў ягоных штаноў выглядваюць блішчастыя коркі «Двух буслоў».

— Суседка,— працягвае ён,— а чаго гэта вы смеціце пад балконам? Вунь колькі смецця нараскідалі!

— Гэта не смецце,— весела адказваю я.— Гэта, Вася, аўтограф славутага Стывена Спілберга.