Читать «Вячэра манекенаў» онлайн - страница 13

Мужчына, не перастаючы жаваць, заківаў галавой:

— Угу-у, будзе пяць. Яна усё правільна кажа. Ты не бойся... Мы ўсё як след зробім. Аформім па закону. Тваё дзіця будзе, без прэтэнзій.

Валера бразнуў відэльцамі, адсунуўся ад стала:

— Іванаўна, не людзі гэта! Вар'яты да вас у хату прыйшлі. Яшчэ не было такога тут у нас, каб хто дзіця сваё аддаваў у чужыя рукі па добрай волі.

— Вар-р-р-'яты!— скрывіўся мужчына.— На мацюка нарываешся. Нелегалы мы.

— Ага-а, нелегалы,— хутка адазвалася жанчына,— На ўсе Падліпкі толькі мы адны i ёсць. I ўсё з-за гэтага чорта,— кіўнула яна на мужчыну.— Нас падманулі... У Гомелі ў нас хата была, на самым уездзе. А потым хлопцы нейкія падлабуніліся. «Прадайце,— кажуць.— Мы вам добрыя грошы дамо i ў вёсцы хату за бясцэнак купіць дапаможам». I ў Падліпкі тыя нас вазілі. Хату паказалі, стаяла з забітымі вокнамі. Добрая хата.

— А яна ўжо тады без гаспадароў была. Нічыя,— сказаў мужчына.— Людзі адразу, як толькі выбухнуў Чарнобыль, адтуль з'ехалі. Але ж мы пра гэта не ведалі.

— Маўчы, п'янюга! Каб табе грошы кішэні не пяклі, каб мы адразу туды паехалі, цяпер бы, можа, ужо ў нейкім іншым месцы жылі б. А ён жа, гаспадынечка, піў i піў i я за ім цягалася. A калі сабраліся ў тыя Падліпкі, там ужо i людцаў не было. Усіх адсялілі, усе адтуль з'ехалі. Радыяцыя ix па ўсёй Беларусі раскідала.

— I супраць яе адна сіла ёсць,— мужчына кіўнуў на пляшку, паглядзеў на Валеру,— Ра-азлівай!

Валера падсунуў «Сталічную» да сябе, падумаў i паставіў яе пад стол.

— Дудкі! — сказаў ён i павярнуўся да маці.— Вы ж павінны ведаць, Іванаўна, майго суседа. Ну, Цапік Васіль... Ён на цэнтральнай у цяпліцах за вартаўніка. Дык на пачатку лета сучка ў яго ашчанілася. Ён шчанючкоў тых хацеў забраць з будкі i сучку да варотаў да слупа бетоннага прывязаў... А яна ж, як угледзела, што шчанюкоў бяруць, дык слуп той бетонны вывернула i па ўсім двары яго цягнула... Дык то ж сучка, Іванаўна! Эх-х... Людзі! Усё вы разам з хатаю прапілі! А можа, Чарнобыль нутро з вас высмактаў!

— Табе ж патлумачылі,— буркнуў мужчына.— Нелегалы мы! — падумаў штурхануў Клаўдзю,— Нам з ею ўжо i прапасці можна, пажылі... А ты б Ганначку нашу пабачыў! Навошта дзіцяці дзічэць разам з намі, каб радыяцыя ела. Назад у Гомель няма нам ходу.

— Чаму? — адазвалася маці.— Вядома... Калі прадалі, хату сваю ўжо не вернеце, але ж дзяўчынку ў нейкі інтэрнат уладкаваць можаце. Дый сваякі нейкія ў вас ёсць...

— Далека... Далека сваякі, гаспадынечка. На Поўначы,— загаласіла Клаўдзя,— Вазьмі Ганначку нашу, не пашкадуеш. Ой, якое дзіцятка разумнае, як слухацца ўмее! Калі я скажу ёй, яна цябе адразу мамкаю будзе зваць!

— У Гомель вам трэба вяртацца,— абарвала яе маці,— У нас ужо ёсць дачка, немаўлятка нам трэба. Мы хлопчыка сабе хочам узяць, i каб яшчэ да году...— i маці замоўкла, потым сказала: — Яшчэ хтосьці... на машыне пад'ехаў.