Читать «Вячэра манекенаў» онлайн - страница 10

Яна бы змярцвела ў парозе. «Ну вось... У мяне пачалася ўжо зрокавая галюцынацыя. Зона, страшная зона, куды не павінна ступаць нага чалавека!» Вольга бачыла, як на сцяне насупраць гулялі промні стомленага жнівеньскага сонца, якое паварочвала ўжо на свой начны спачын. Пасярод пакоя стаяў накрыты на два прыборы стол, які нехта некалі назваў «кнігаю». Знаёмы абрус у дробную клетачку, пляшка «Сталічнай», салата, яшчэ нейкія стравы. Вольга ўвесь час адводзіла позірк ад матчынай постаці, яна была вось тут, побач. Трывожыла думка: а што, калі азірнецца i акажацца, што гэта не маці, a хтосьці ці штосьці іншае? Страх па-ранейшаму не адпускаў яе. I ўсё ж позірк не слухаўся, i ў нейкае імгненне ёй захацелася сарвацца, кінуцца да маці. Але ж тая каменная пліта на могілках у Чыкага... Значыцца, усё-ткі зрокавая галюцынацыя! Маці стаяла ля стала, на ёй была святочная сукенка, якую яна, Вольга, добра памятае, як i ўсё астатняе ў гасцёўні. Такім яна пакінула гэты пакой тым далёкім летам тысяча дзевяцьсот дзевяностага года. Вунь на крэсле яшчэ ляжыць яе старанькі сарафан, а яна яго ўсё шукала ў чамадане ў Чашніках. I маці, быццам перахапіла гэты ейны позірк, хутка падышла да крэсла, але сарафана не прыбрала, толькі сказала:

— Рэчы Вольчыны ў шафу ніяк паскладаць не магу. Усё езджу i езджу ў Хойнікі, такі ў мяне нечаканы клопат, Валера.

Taгo, каго маці назвала Валерам, Вольга паспела ўжо заўважыць, але яго яна бачыла ўпершыню, ці яе падводзіла памяць. Гэта быў яшчэ даволі малады мужчына, які адразу адазваўся да маці, але не азірнуўся, разглядаў фотаздымкі, застаўленыя за шкло серванта.

— A ў каго цяпер няма клопату, Іванаўна,— i чамусьці засмяяўся.— Дзе гэта Пятровіч ваш так здымаўся, х-халера?! I ўсё з маладзіцаю нейкаю!

— Ды Люба гэта! Люба! Хіба ты Любы не пазнаў?

— I не пазнаў Іванаўна, што вы думаеце? Тут яна бы артыстка!

Любе да артысткі было далека... «Калі б бацька не распачаў свой гандлёвы бізнес, яна, магчыма, i дасюль прадавала б у нейкай сваёй канторы бухгалтарам,— чамусьці падумалася Вользе,— У той канторы бацька i пазнаёміўся з Любай i потым ужо разам з ёю вазіў у Польшчу на продаж розны тавар, але ўпрошвалі Любу доўга. Вось i маці ўспомніла пра гэта».

— Люба, Валера, для нас што шчаслівая знаходка. Золата, а не дзеўка! У Польшчу аднаму цяжка ездзіць, а яна ўпраўная. Спачатку, праўда, наадрэз: не, i ўсё! Але неяк угаварылі, яна ў Віці i за бухгалтара, i за прадаўца.

— А чаму вы самі з Пятровічам не ездзіце?

— Э-э, Валерачка,— адмахнулася маці.— Я ж i ездзіла дзесьці з год, i грошы добрыя мы зараблялі. А потым, ці ж ты не чуў? Аперацыя ў мяне гэтая... Я ж цяпер ужо інвалід. А доктар, чуеш, да апошняга казаў: «Я вам лімфавузел прааперырую!» Быццам я дурная, не ведаю, дзе ў мяне лімфавузел... Пухліна ракавая была, я ж гэта добра разумею. Дык які цяпер гандаль? Якая Польшча?!

— Яно канешне, Іванаўна... Канешне...— Валера падышоў да стала,— Ф'ю-ю... I навошта пачасчунак такі! Нa мой розум, дык i ніякай праводкі вам не трэба рабіць.