Читать «Разумная дзевачка (Маленькая аповесьць пра адно дзяцінства)» онлайн - страница 35

— Мы ўжо каля кладкі, — сказала Ніна, — я правяду вас і на той бераг, бо кладка вузкая.

— Во якая ты кемная дзяўчынка! — усклікнуў жабрак. — Я толькі хацеў цябе папрасіць, а ты і сама здагадалася. Стань, дзетка, паперадзе і паціхеньку ідзі, а я за табою, трымаючыся за плечыка... Толькі не спяшайся. А сама ты не баішся пераходзіць?

— Не-е! Я шмат разоў пераходзіла, нават заплюшчыўшы вочы.

— Во малайчына! Ну хадзем.

Ніна спакойна ступіла на кладку і памалу-памалу, на трэць кроку, пайшла. Адчула, што рука жабрака на яе правым плячы быццам стала цяжэйшай. Абмацваючы босымі нагамі кладку, старац пасоўваўся за Нінай услед, прыстукваючы, для пэўнасці, канцом кія збоку па дошцы.

Колькі разоў пераходзіла Ніна гэту Калпеніцу, а такой трывогі, як цяпер, ніколі не зведала. Не за сябе, вядома. За сляпога старога чалавека баялася: хаця б не страціў раўнавагу і не сарваўся! Але вось ужо і другі бераг — гэткі ж зарослы ніцым лазняком і высокай травою, як і той. I вось ужо яны абое на беразе, на сцежцы. I так лёгка і хораша стала на душы ў Ніны! Аж глянула жабраку ў твар — каб убачыць, ці задаволены ён, што на яго абліччы? I ўбачыла: дзядок усміхаецца. Не вачыма, а толькі бяззубым, пад сівымі вусамі, ротам. Ніколі яшчэ не бачыла, як усміхаецца чалавек без вачэй, і гэта яе моцна ўразіла, бо перш за ўсё ці смяюцца ці плачуць вочы, і па гэтым відаць, што на душы ў чалавека. А тут... I аднак жа яна ўбачыла, што дзядок задаволены, што ён усміхаецца.

— Вось і перайшлі, дзякую табе, золатка, дзякую, — ласкава сказаў стары. — А заўтра аб гэтай пары ты не будзеш тут?

— Буду! — з пэўнасцю адказала Ніна. — Я кожны дзень тут бываю пасля снядання.

— Вось як? Ну тады я і заўтра папрашу цябе памагчы мне. Добра?

— Добра! — кіўнула галавой Ніна, як быццам ён мог бачыць гэты яе ківок. I раптам, бы спахапіўшыся, спытала: — Можа, вас правесці далей?

— Не-не, не трэба, — адказаў старац. — Тут я пайду і пайду гэтай бітай сцягою, а там на дарогу выйду. Бяжы, золатка, да дзяцей, бяжы.

Ніна трохі пастаяла, паглядзела, як цупаючы кіем сцежку, аддаляецца старац, і пайшла назад. I кладку перайшла з заплюшчанымі вачыма. I амаль подбегам — шпарка, як ніколі.

— Ой, якая ты смелая, Ніна! — выказала здзіўленне Ірка. — Я б нізашто не далася, каб жабрак мне руку на плячо паклаў!

Назаўтра Ніна прыйшла на грудок каля возера першая. Снедала спяшаючыся, бо баялася спазніцца, і гэта заўважыла маці.

— Куды гэта так спяшаешся? На якую работу? — спытала амаль сярдзіта.

— Мне трэба, там... чакаюць.

— Пачакаюць. Еш! А то праз гадзіну прыляціш: мама, есці!

I аднак жа Ніна паспела, яшчэ і пагуляла з сяброўкамі, пакуль на сцежцы паявіўся дзед-жабрак. Яна кінулася яму насустрач, азвалася і ўбачыла, як ён узрадаваўся, пачуўшы яе голас, як адкрыўся пад вусамі яго амаль зусім бяззубы рот. I Ніна перавяла яго праз кладку, і ёй здалося — яшчэ больш спраўна, чым учора.

Так было і на трэці дзень, і на чацвёрты. А на пяты... Маці зноў заўважыла, што Ніна надта спяшаецца пайсці з-за стала, амаль не паснедаўшы. З'ела адну бульбіну, запіла шклянкай малака — і ўжо гатова выпырхнуць.