Читать «Разумная дзевачка (Маленькая аповесьць пра адно дзяцінства)» онлайн - страница 34

— Уцякайце! Вунь жабрак ідзе! Сляпы жабрак ідзе!

Усе паглядзелі туды, куды глядзела Ірка. Сапраўды, сцежкай паўз возера ішоў старац: памылкі не было — праз адно і другое плячо ў яго віселі дзве ладныя торбы, а ў правай руцэ быў кій, якім ён вадзіў перад сабой па зямлі, як гэта робяць усе сляпыя, што ходзяць без павадыра.

— А чаго ўцякаць? — з недаўменнем глянула на Ірку Ніна.

— Ну бо гэта ж жабрак! Я заўсёды ад жабракоў хаваюся, — адказала, прыцішыўшы голас, Ірка. I было бачна, што ў сваю чаргу яна здзіўлена: як гэта можна не баяцца жабракоў? Дзяўчынка помніла, што яе, як была зусім яшчэ малой, палохалі: «Уцякай, бо жабрак забярэ ў торбу, і панясе, і прадасць у мястэчку!»

Тым часам старац скіраваў на дзіцячыя галасы, падышоў досыць блізка і спыніўся. Гэта быў невысокі і худы, з доўгай сівой барадой і выцеклымі вачыма дзядок, у зношаным шэрым пінжаку, з-пад якога была відаць белая палатняная кашуля, у кароткіх, хлапчукоўскіх, крамных штанах, з латамі на каленях, і босы.

— Дзеці! — паклікаў ён сухім сіплым голасам. — Падыдзіце да мяне бліжэй!

Дзяўчынкі сцішыліся, знерухомелі і маўчалі. Тады ад іх адлучылася Ніна і наблізілася да старца.

— Я падышла, дзядулька, — сказала.

— Як цябе зваць, золатка?

— Ніна.

— А колькі табе гадкоў?

— Дзесяць. Адзінаццаты пайшоў.

— О, дык ты ўжо вялікая. Ніначка, тут недзе ёсць кладка праз рэчку, правядзі мяне да яе, калі ласка.

Сказаў — і працягнуў да дзяўчынкі руку. Ніна на імгненне сумелася, як бы завагалася ў нерашучасці, але тут жа гэту боязь пераадолела і ступіла наперад, і яе рука апынулася ў яго кашчавай далоні.

— Яна во тут зусім блізка, хадзіце за мною, — ласкава выказала ахвоту дапамагчы Ніна.

Старац перакінуў сваю далонь ёй на плячо, і яна адчула яго лёгкія, учэпістыя пальцы.

— Вядзі, золатка!

Ніна, ідучы побач з жабраком, кінула позірк на сябровак і тройчы махнула ім свабоднай рукой — маўляў, ідзіце і вы за намі, не бойцеся. I дзяўчаткі пайшлі, але нясмела і трохі воддаль. Ужо каля самай кладкі малая павадырка схамянулася: а як жа далей — як ён, сляпы, пяройдзе на той бераг? Ён жа сарвецца! Вядома, Калпеніца неглыбокая, не ўтопішся, але ж... увесь будзе мокры, а ён ідзе, напэўна, у мястэчка. Значыць, трэба перавесці яго, — само сабою прыйшло ў галаву рашэнне.