Читать «Добры анёл беларускасці (Штрыхі да партрэта Ніны Іванаўны Гілевіч)» онлайн - страница 2

Праз такую школу навучання і выхавання родным словам прайшлі амаль усе супрацоўнікі кафедры сучаснай беларускай мовы і кафедры гісторыі беларускай мовы. I сёння кожны з нас удзячны Ніне Іванаўне Гілевіч за навуку, за далучэнне да крамяністага, чыстага, як крыштальная крынічная вадзіца, жывога ў вяках беларускага слова.

В. П. Красней

Скончыўшы універсітэт, а затым і аспірантуру, Ніна Іванаўна стала выдатным, высокаэрудыраваным спецыялістам, дасведчаным знаўцам незлічоных скарбаў роднай мовы і нацыянальнай культуры. Свае багатыя веды, яркі педагагічны талент і грамадзянскі запал, сваю змагарнасць у адстойванні самага дарагога — духоўных здабыткаў Бацькаўшчыны — на працягу чатырох дзесяцігоддзяў яна ўкладвала ў руплівую працу з моладдзю, у выхаванне новых пакаленняў сапраўднымі патрыётамі Беларусі. Нават зусім яшчэ нядаўна на бальнічным ложку, у атачэнні сваіх вучняў яна з глыбокай зацікаўленасцю і самааддачай займалася іх курсавымі і дыпломнымі работамі, дапамагала мудрымі парадамі, падтрымлівала мацярынскай цеплынёй і сардэчнасцю.

Ніл Сымонавіч ганарыўся, калі пасля выступаў падчас яго шматлікіх паездак па розных кутках Беларусі да яго падыходзілі былыя выхаванцы Ніны Іванаўны і не толькі дзякавалі славутаму творцу за сустрэчу з сапраўднай паэзіяй, але і прасілі перадаць сваёй любімай настаўніцы: яе навуку, яе душэўны агонь яны беражліва нясуць і перадаюць сваім наступнікам.

Можна не сумнявацца, што і для сённяшніх студэнтаў горкая страта болем адазвалася ў чуйных сэрцах. Бо кандыдат філалагічных навук, дацэнт кафедры беларускай мовы БДУ Ніна Іванаўна Гілевіч была для іх не проста паважаным, аўтарытэтным, высокапрафесіянальным выкладчыкам, а і блізкім, дарагім чалавекам. Такім, якім яна стала для многіх, хто яе ведаў і не мог не любіць.

Шмат гора выпала ёй зведаць яшчэ ў дзяцінстве, як і мноству яе равеснікаў-падлеткаў, прайшоўшы праз вайну. Але беды толькі загартавалі яе характар, ды не счарсцвілі яго, не зашкодзілі раскрыцца насустрач людзям і свету. Мо таму нябёсы і адарылі яе найвышэйшай міласцю: «Ёй выпаў рэдкі лёс — кахаць прыгожа. Кахаць да смерці». Лёс быць Музай паэта. «Той, што слухала сэрца», была яго светлай марай праз гады і дзесяцігоддзі. Той, што застанецца для яго навек такой жа юнай, прыгожай і трапяткой, бы краска на росным лузе. Той, што стала яго маленнем і любоўю «аж да дзёнапошніх»...

С. Ю. Кліменцеша

Калегі Ніны Іванаўны напішуць, якім цудоўным знаўцам мовы яна была, як тонка адчувала слова. Мы ўбачылі гэта яшчэ тады, на дыялекталагічнай практыцы, а потым — на чацвёртым курсе, калі яна пачала выкладаць у нас стылістыку. Сёння цікавасць да фальклору і прыгожага пісьменства ўпала. А я веру, штоіхчакаеадраджэнне, большзатое — праз іх і грамадства адновіцца. Словы ад пастаяннага ўжывання стамляюцца, губляюць сваю замоўна-сугестыўную сілу. I ў рэшце рэшт запатрабуецца абнаўленне мовы: стане неабходным узяць частку ад старажытных багаццяў, захаваных у фальклоры і дыялектах, і кінуць іх у літаратуру, а тая, у сваю чаргу, можа нават і не заўважна для масавага чытача, адновіць праз сябе і жыццё грамадства.