Читать «Сказ пра Лысую гару» онлайн - страница 3

Сутнасць гратэскавага, карнавальнага паводле сваіх вытокаў смеху грунтоўна даследаваў Міхаіл Бахцін у манаграфіі "Творчество Франсуа Рабле и народная культура Средневековья и Ренессанса" (напісана ў 1930-я гады, публікацыі ў 1965 і 1990 гг.). Праўда, на матэрыяле заходнееўрапейскай мастацкай культуры. Гратэскава-карнавальныя традыцыі ў беларускай культуры аналізуюцца ў маёй кніжцы "Ля вытокаў самапазнання: станаўленне духоўных каштоўнасцей у святле фальклору" (1989). Асноўныя прыкметы карнавальнага смеху — універсальнасць, накіраванасць не толькі на нізкае, але і на высокае, не толькі на "ты" і "вы", але і на "я" і "мы". Смех з самога сябе вядомы ў эстэтыцы камічнага пад тэрмінамі вытанчанасці і дасціпнасці.

Гратэскавыя формы камічнага ў "Сказе" ўключаюць вострую палеміку і сатыру на сістэму, якая разбурае беларускую культурную традыцыю. Гратэск заўсёды вясёлы, неадназначны, парадаксальны, спалучае натуралізм жыцця з мастацкім бачаннем свету. Сатыра адрасуецца антаганісту або ворагу; гратэск звяртаецца да ўсіх, у тым ліку да сяброў і да самога сябе. Дасведчаны чалавек ніколі не крыўдзіцца на смех такога тыпу, бо нават геній трапляе ў камічную сітуацыю, асабліва калі бярэцца не за сваю лёсам вызначаную справу. Выдатныя пісьменнікі — ад Ф. Рабле і Сервантэса да М. Гогаля, М. Булгакава, нашых В. Дуніна-Марцінкевіча і Янкі Купалы — майстры гратэскавых формаў камічнага. Крыніца гэтага камізму — шматвяковая народная культура, беларускі фальклор — чарадзейныя казкі, гавэнды, прыказкі і прымаўкі, частушкі. У гэтай традыцыі ствараўся "Сказ пра Лысую гару". Дастаткова было прафесіянальнага (або хоць бы аматарскага) ведання паэтыкі, стылістыкі і паэтычнай мовы Н. Гілевіча, каб адказаць (хаця б самому сабе) на пытанне: хто аўтар?

Лысагорскія гратэскі — не толькі плён пісьменніцкай фантазіі. Ужо сама гэтая былая дачная ліхаманка — жывы гратэск. Вакол вялікіх і меншых гарадоў, як грыбы пасля дажджу, выраслі "хароміны", пазбаўленыя жывога дыхання або (так было ў дачах эпохі А. Чэхава і М. Горкага) — інтэлектуальнага сумоўя і драматычных падзеяў. Сённяшняя дачная "шарварка" — нейкая сыходная сублімацыя творчай энергіі і рэлігійнай свядомасці. Там "гарбеюць" якраз у юдэйскую суботу і ў нашу хрысціянскую нядзелю. Мой знаёмы мастак некалі казаў: савецкія дачы любяць гарбатую бабу. І гарбатага мужыка таксама. Былая камедыя сёння пераходзіць у драму: цяпер на Лысай гары нябожчыкаў і яшчэ жывых "лысагорцаў" выцясняюць адстаўныя палкоўнікі і былое чынавенства.