Читать «Поўны збор твораў у чатырнаццаці тамах. Том 6» онлайн - страница 275
Васіль Быкаў
— Што — холадна? — запытаўся ён.
— Холадна, — ціхенька адказала яна.
— А ватоўка?
— Мокрая…
Агееў паляжаў трохі, у думках злым словам памінаючы гэтую дзяўчыну, і нарэшце падняўся на тапчане.
— Ану, ідзі сюды!
— Не, не, — спалохана азвалася яна з цемры.
— Ідзі во на тапчан, пад кажушок сагрэешся… Ну!! Хуценька…
— Не, не…
— Прасіць цябе трэба, у канцы канцоў? — раззлаваўся Агееў.
Рашуча ўстаўшы з тапчана, ён намацаў у цемры яе плячо і, схапіўшы за руку, падняў з сена.
— Кладзіся там. Я — на сене.
Яна пакорліва сцішылася на тапчане, і ён накінуў на яе кажушок. Сам падумаўшы, узяў пласт зляжалага сена, падлез пад яго, пасля закапаў у сена ногі. Тут ён хутка стаў грэцца і, калі побач сціхла шархаценне сена, запытаўся ў Марыі:
— Ну як — сагрэлася?
— Грэюся. Дзякуй табе. Вялікі дзякуй…
— Ладна. Спі. Ранкам падніму. Удзень тут заставацца нельга.
— Добра. Я ўстану. Ты прабач мяне, Алег.
— Ладна ўжо… Прабачу.
Раздзел пяты
Праз два-тры дні пасля ліўню зямля ў кар’еры падсохла. Лужыны яшчэ заставаліся на сваіх месцах, але вады ў іх прыкметна паменшала, на гліністых берагах засталіся крывулястыя паралельныя рысы — сутачныя адмеціны ўзроўняў. Дажджу больш не было, стаяла сухое і ветранае надвор’е, аднак на поўнае высыханне лужын можна было разлічваць хіба ў канцы месяца, што было, вядома, занадта. Агееў не мог затрымлівацца тут да канца лета, хаця пачуванне яго пасля сынавага прыезду патроху выраўнялася — усё ж, мабыць, імпартныя таблеткі яму памаглі. Наступным днём, праводзіўшы Аркадзя, ён нядоўга пасядзеў на абрыве і спусціўся ў кар’ер — трэба было неяк скапаць гэты чортаў абвал.
Канечне, у душы ён разлічваў на дапамогу сына, мабыць, для таго і выклікаў яго тэлеграмай, але ў той вечар так яму і не сказаў нічога: думаў, здагадаецца сам. Аднак сын не здагадаўся, раніцай адразу ж пачаў збірацца ў дарогу. Размова ў іх не клеілася, і хоць Агееў за лета нямала перадумаў пра сына і збіраўся пра што-колечы з ім пагутарыць, цяпер таксама не знаходзіў ні слоў, ні патрэбнага для таго настрою. І калі ён усё ж сказаў Аркадзю, што аднаму труднавата ў кар’еры, той, крута павярнуўшыся ад узнятага капота, кінуў:
— Вось што! Хопіць! Збірайся, паедзем!
У яго штосьці не ладзілася з рухавіком, зранку сын злаваўся, і ўсё ж Агееў сказаў, што не можа ўсё кінуць пасля таго, як перакапаў тут гару зямлі і засталася дробязь. Удвух бы яны за пару дзён усё скончылі. Сын з прыкрасцю сказаў, усё калупаючыся пад капотам:
— Знаеш, я не землякоп, я — электроншчык. Хочаш, дамоўлюся ў райкоме, прыгоняць бульдозер. За паўгадзіны ўсё раскапае.
— Мне не трэба бульдозер.
Больш пра кар’ер яны не размаўлялі. Пускаючы дым з глушыцеля, машына паўгадзіны трэслася ад вялікіх абаротаў рухавіка — сын рэгуляваў карбюратар. Пасля было няёмкае, паспешнае развітанне, ляснулі дзверцы, і чырвоны «жыгуль», апісаўшы па роснай траве даўгую дугу, пакаціў на дарогу. Агееў пайшоў да кар’ера.