Читать «Шабаны» онлайн - страница 117

36.

На Аўтазаводзкай да мяне прычапіўся нейкі тып у кепцы — я даў яму цыгарэту, і ён спыніўся пад ліхтаром, разглядваючы чамусьці яе на сьвятло. Ня ведаю, адкуль ён ішоў: магчыма, толькі што пакінуў цёплую кватэру і чакаў, пакуль пачнуць хадзіць першыя аўтобусы; а можа, вяртаўся зь якога начнога дзяжурства. Дый не было ў мяне ніякага жаданьня ведаць, хто ён і што рабіў тут у такі раньні час, я не адчуваў патрэбы ў спадарожніках. Я спадзяваўся, што ён адстане ад мяне, і прысьпешыў хаду — але ён дагнаў мяне на Енісейскай, я чуў, як ён тупае за сьпінай. Напэўна, яму хацелася пагаварыць, але як толькі ён набліжаўся, я імкнуўся ісьці ўдвая хутчэй. Было падобна на тое, што ён таксама ішоў у Шабаны — я азірнуўся, каб паглядзець яму ў твар, але знаёмым ён мне не падаўся. На скрыжаваньні з Ангарскай прыпынкі былі ўжо не такія пустыя, але варта мне было падняцца трохі ўгару, як я зноў апынуўся ў адзіноце. Толькі грузавікі абганялі мяне, я бачыў суворыя твары кіроўцаў, яны нават не паварочваліся, ім было зусім нецікава, хто застаецца ў люстэрку задняга віду. Фары сустрэчных машын не сьляпілі вочы, тут была даволі шырокая шаша і я йшоў па ўзбочыне каля той паласы, якая рухалася ў бок Шабаноў. Неяк узімку я тут ужо прабіраўся — тады я таксама вяртаўся ад дзяўчыны, але ў тую ноч пасьпеў даехаць на мэтро да Трактарнага, адтуль да Шабаноў было ўжо ня так далёка. У тую ноч якраз прайшоў сьнег, назаўтра мне трэба было на лекцыі — ранкам я ехаў у сваім дзевяноста восьмым, спазьніўшыся на першую пару, і бачыў праз акно свае сьляды ў сьнезе, пакінутыя мной уначы: гэта было так дзіўна, як бачыць свой сон у напісанай кімсьці кнізе.