* * *Як анямеўшы, стаялі тады мыПад талеркамі радыё...Гараць гарады... ГрадамБілі словы па нас.Як жа так дапусцілі? Дзе мы былі дагэтуль?Гарбелі спіны, урасталі ў плечы берэты.Так, мы былі ў сябе (о, як мы забывалі на свет, што рассцілаўся за вокнамі ў мачтах i кветках),Так, мы былі ў сябе — у сваіх кватэрах-клетках, у цэхах-клетках,Так, у сябе—у сваіх рэбраўклетках...I вось— па галаве, як прутам жалезным:Вайна!..Не спіце ж, не спіце, не спіце цяпер — на галовы, на рукі, на вочы, на дзіцячую даверлівасць душ —Бомбавы душ!Бомбавы душ!Маўклівыя, мы адзявалі бушлаты,Плугі свае i станкі пакідалі, на плечы ўскідвалі аўтаматы.Ішлі — заладзіць-забіць пралом (ад Чорнага да Балтыйскага мора ў граніцы i ў сэрцах пралом, праз які ляцелі агонь, жалеза i смерць).Чатыры гады (без аднаго месяца) мы заладжвалі гэты пралом.Не бярвеннямі, не жалезам, не бетонам, не гравіем, не цэглаю, не зямлёй —Самімі сабой!Самімі сабой!..2О мільёнаў (гэта ўсяго па статыстыцы)Легла, як скалаў, нас,Каб заладзіцьГэты пралом.Вучыцца ў Леніна нам трэбаВучыцца ў Леніна нам трэбаСтойкасці: ні вецер ледзяны, што зносіў стрэхі ў Шушанскім, ні шквал праклёнаў зрынутага класу, ні лес штыкоў, што атачалі Край Саветаў,Яго не пахіснулі нават.Вучыцца ў Леніна нам трэба —Мудрасці: ён не трымаўся мёртвай літары ніколі, як палачкі трымаецца сляпы,— глядзеў жыццю ў вочы.Вучыцца ў Леніна нам трэба —Дзелавітасці: ніколі не кідаў ён слоў на вецер i не даваў жыцця балбатунам (з дзвярэй яго, нібы з бутэлькі корак, выскаквалі яны).Вучыцца ў Леніна нам трэба —Працавітасці: нібы патроны порахам, ён запаўняў усе мінуты працай.Вучыцца ў Лепіна нам трэба —Смеласці: ён свет перавярнуць не пабаяўся!Вучыцца трэба нам у Леніна —Сумленнасці: усёй эпохі нашай стаў сумленнем ён!
