* * *За Стоўбцамі, дзе, як паданне, ноч,Каціў мне Неман серабро да ног.У яснай, як пяць пальцаў, глыбініТапіў ён, не хаваючы ані,Змяю, Пегаса, Рыб, Вялікі ВозI пастуха двурогага нябёс.Якая прыгажосць!Ды ў дзіўнай той цішыЧагосьці не хапала ўсё ж душы...Раптоўна збоку, там, дзе белы плёс,—Як нож у ноч, застылай хвалі ўсплёск!Ды гэта ж, ледзь ні побач, паўз кустыІшлі, гнучыся у дугу, плыты —Па Млечным Шляху, па маладзіку,Па неба скінутага цаліку!Агонь пабліскваў па плытах. Пры імСтаяў хлапец з цыгаркаю i пхаўУ бераг жэрдкай; дзядзька на спінеЛяжаў i хроп — між зор відаць быў нос!І сэрца тут мае, якое штось гняло,Устрапянулася у момант, ажыло.Я зразумеў, прырэчных плёсаў госць:Найлепшы той пейзаж, дзе людзі ёсць!ДаяркіПад восеньскім сонцам няяркім,Чакаючы пастухоў,Усмешлівыя даяркіПляткараць пра жаніхоў.Ці ж дома ўседзець дзяўчатам —Стаяць пад вецярком.Як малако, халатыI шчокі — кроў з малаком!Даяркам — мілым, прывабным,Не трэба чужога святла:Усе, што патрэбна, фарбыІм шчодра прырода дала.Не раз тут страчалі, бывала,Пеўневы галасы.Iм губы зара фарбавала,Што ззяла ў кроплях расы.Бялілі ім шыі мілаКрыніцы — летам, зімой.А валасы залацілаДзяўчатам сонца само.* * *Народ мой — высокае дрэва шматлістае, якое ўсё весялей на Планеце гамоніць, пускаючы новыя парасткі i галіны.Карэнні гэтага дрэва — гісторыя...Балада пра ХатыньБыла на Зямлі (у Лагойскім раёне, на Беларусі) веска сасновых хат — Хатынь.Там гуляла ў вокнах сінь, на сонцы грэліся гладышы i слоікі, якіх уздзявалі на тын.Там поле вясною аралі, жытам i лёнам зямлю засявалі,Там песні свае (такіх нідзе не пачуеш!) на купалле i на дажынкі спявалі.Там маці, выцягваючы з вузялка скупыя рублі, дачушцы панчошкі купляла,А як гуляць маладу пускала, выходзіла за вароты, рог хусткі кусала.Праводзіў хлопец дзяўчынку да гэтай вось брамкі; даверліва рукі свае міламу аддавала —I ад вакна адыходзіла маці, усю ноч вачэй не змыкала...Аднойчы прыйшлі сюды людзі ў зялёных фрэнчахЗ арыйскімі сваімі ідэямі,З кулямётамі i запалкамі.Вочы былі ў ix з халоднага лёду, сэрцы — з каменю.Кажуць, тады далека з дымам ляцеў людскі развітальны крык.Была на Зямлі (у Лагойскім раёне, на Беларусі) веска сасновых хат — Хатынь.Сёння на месцы Хатыні — пустыня.Хто галаву не схіліць, пачуўшы пра гэта:На цэлую вёску людзей асірацела планета!Сталі попелам сівым i вочы, i рукі, i ўсмешкі;Навек загінула (і ніколі ўжо не ўваскрэсне!) людская душа — песні...Нядаўна — у памяць пра вёску Хатынь, у памяць пра іншыя ўсе Хатыні —Павесілі архітэктары на яе папялішчы званы.Падзьме вецер, які варот i аканіц шукае,I — звоняць яны.Звоняць званы.Звоняць званы.Ці чуеш ты, шар зямны,Хатыні тваёй званы?
